“Μαίανδροι στο χορό τους με τραβάνε”…
Τα παρακάτω γραφόμενα είναι μια ελλιπής προσπάθεια προσέγγισης ενός πολύ πολύμορφου φαινομένου. Αν κάποιος θεωρεί ότι αδικείται, ας έχει υπ ‘όψει ότι σε περίπτωση σύνταξης ενός μεγαλύτερου κειμένου, θα υπήρχε μεγαλύτερη πολυμέρεια και ακρίβεια. Ελπίζω να επανέλθουμε σύντομα σε αυτό το ιστολόγιο στο θέμα αυτό, που είναι προφανώς και πολύ επίκαιρο…
Όλα τα πράγματα έχουν μια μεγάλη πολυμορφία και πολυπλοκότητα, έλεγε κάποτε ένας Άγιος. Ή τουλάχιστον αυτό συμβαίνει, όταν προσπαθούμε να τα κατανοήσουμε εξωτερικά και όχι με την εσωτερική πληροφόρηση, που είναι όμως μια κατάσταση αγιοπνευματική και χαρισματική, όπως ακριβώς οι ιατρικές διαγνώσεις του γέροντα Πορφύριου του Καυσοκαλυβίτη. Το ίδιο νομίζω ότι ισχύει και με την οργάνωση του εθνικιστικού και εθνικοσοσιαλιστικού χώρου που αποκαλείται Χρυσή Αυγή.
Θα πρέπει να κάνουμε ένα βασικό πολιτικό, αλλά και ιδεολογικό διαχωρισμό και διάκριση αρχικά, για να πρωτοτυπήσουμε και λίγο: η Χρυσή Αυγή δεν μπορούμε να πούμε ότι ανήκει στον χώρο της Άκρας Δεξιάς. Στον χώρο της άκρας δεξιάς ανήκει λ.χ. το Κόμμα του μνημονίου, ιδίως σε ό,τι αφορά την κοινωνικοοικονομική του πολιτική. (Ανήκει σε αυτό που στην Αμερική λένε libertarian χώρος, που, όπως έλεγε και ο Αμερικανός συγγραφέας και διανοούμενος Νόαμ Τσόμακι, είναι μια μορφή ultra-rightism, δηλαδή Άκρας Δεξιάς.) Μολαταύτα, μπορεί κανείς να δει εύκολα στοιχεία στην Χ.Α. φαινομενικά κοινά με αυτόν τον χώρο: μια ρητορική έντονα εθνοκεντρικού και, ευρύτερα, εθνικοπατριωτικού περιεχομένου, μια ρητορική φιλοπόλεμη και μάλλον φιλική προς την βία, ένας ορισμένος μιλιταρισμός συχνά –που εκφράζεται λ.χ. με στρατιωτικά παραγγέλματα, «εγέρθητι», κ.λπ.-. Ακόμη, μια απαξίωση της δημοκρατίας, έστω και ως αστικής δημοκρατίας, πλουτοδημοκρατίας, όπως την αποκαλούσε ο με δημοκρατικό τρόπο εκλεγμένος δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς στα ημερολόγιά του.
Υπάρχει, όμως, και ένα άλλο στοιχείο, το οποίο δίνει και μια άλλη χροιά: υπάρχει μια κάποια αντικαπιταλιστική πτυχή, αντιπλουτοκρατική. Αυτή υπήρξε πράγματι και στο γνωστό γερμανικό εθνικοσοσιαλιστικό ρεύμα του Μεσοπολέμου και με μεγαλύτερη έμφαση σε μια πτέρυγά του, η οποία θα μπορούσε να ονομαστεί σοσιαλιστική, σοσιαλδημοκρατική και που εκφράστηκε από τους αδελφούς Ότο και Γκρέγκορ Στράσσερ. Αυτή η πτέρυγα ήταν που είχε σημαντικές απώλειες κατά την «Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών». (Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ήταν ένα είδος καπιταλισμού το εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς του Χίτλερ, δεν είναι σωστή απόπειρα ερμηνείας αυτή…) Μπορεί κανείς να θυμηθεί εδώ και ένα βιβλίο που έχει γράψει ο γνωστός θεωρητικός του ευρύτερου χώρου Κ. Πλεύρης («Ο καπιταλιστής»), όπου στο τέλος προτείνει και υποστηρίζει ένα εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς, το οποίο με ένα σιδερένιο και πανίσχυρο Κράτος, θα συντρίψει και τους καπιταλιστές, όπως άλλωστε είχαν κάνει και ποικίλοι Έλληνες δικτάτορες, όπως ο Πάγκαλος.
Στην Ελλάδα η οργάνωση της Χρυσής Αυγής μοιάζει να ευδοκιμεί και να εισακούεται εσχάτως για μια σειρά από λόγους σημαντικούς και λιγότερο σημαντικούς. Ίσως ο βασικότερος είναι το μεταναστευτικό ζήτημα και πρόβλημα, το οποίο έχει εγκαταλειφθεί από τους ιθύνοντες όλα αυτά τα χρόνια. Υπάρχει και υπήρχε εδώ μια μονόπλευρη και μονοθεματική προσέγγιση από το μεγαλύτερο, δυστυχώς, μέρος της ελληνικής Αριστεράς. Προσωπικά θυμάμαι τον τότε αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ Αλέκο Αλαβάνο να πηγαίνει στην γειτονιά του Αγ. Παντελεήμονα για ομιλία και, αφού αποδοκιμάζεται έντονα και «γιαουρτώνεται», να αρχίζει να μιλάει (ανοιχτά) και να δηλώνει την ανάγκη κατάργησης της συνθήκης «Δουβλίνο ΙΙ»- σύμφωνα με την οποία οι μετανάστες που εισέρχονται στην Ελλάδα, αν μεταβούν σε άλλη χώρα της Ε.Ε., επαναπροωθούνται σε αυτήν και έτσι οι (παράνομοι) μετανάστες είναι εγκλωβισμένοι στην «χωματερή ψυχών» που έχει γίνει η χώρα μας… Οι κάτοικοι τέτοιων περιοχών πολύ συχνά βοηθήθηκαν στην ζοφερή, πραγματικά, καθημερινότητά τους μόνο από την Χ.Α. και αγνοήθηκαν επιδεικτικά, ακόμη και συκοφαντήθηκαν ως ρατσιστές και ξενόφοβοι. Στην εργασία τους συχνά παραμελήθηκαν ή και απολύθηκαν επειδή εξαθλιωμένοι εργάτες από την ξένη πρόσφεραν πιο χαμηλόμισθη, μαύρη εργασία, με λιγότερες απαιτήσεις, και συχνά με την απαίσια απειλή της καταγγελίας τους ως σωφρονιστικό εκβιασμό: τυπικό παράδειγμα η ναυτιλία ή ακόμη και η οικοδομή, όπως ξέρω και εγώ, «εξ ακοής»…
Βέβαια, σε όλα αυτά, σίγουρα πρέπει να πούμε και δυο λόγια για το ποια πρέπει να είναι η στάση μας ως σοβαρών ανθρώπων και μάλιστα ως ανθρώπων που θέλουμε να λεγόμαστε Χριστιανοί σε παρόμοιες οργανώσεις. Όπως θα ξέρετε κι εσείς, από… σύμπτωση ίσως ήταν που από την Γαλλική Επανάσταση και δώθε, ένας κάποιος «πατριωτισμός» θεωρείτο ως η μεγαλύτερη, για να μην πούμε η μόνη αρετή στον κοινωνικό τομέα ενός Χριστιανού και πιστού ανθρώπου: Πατρίς- Θρησκεία- Οικογένεια ή, κατά την πιο εκκοσμικευμένη και πουριτανική εκδοχή της Θάτσερ, Πατρίδα- Οικογένεια- Εργασία. Αυτός ο τύπος ανθρώπου είχε ένα σαφή εθνοκεντρισμό και εθνικό απομονωτισμό, ανισορροπία στο πώς κοιτάζει τις σχέσεις μεταξύ των εθνών και τα εθνικά τους δίκαια, πράγματα τα οποία γεννήθηκαν στην νεώτερη εποχή ως προεκτάσεις του εγωισμού, όπως έλεγε ο μεγάλος Ορθόδοξος συγγραφέας Νικολάι Μπερντιάεφ. (Ήταν δηλαδή ένας συλλογικός εγωισμός του τύπου «πείραξες το έθνος μου, ρε κουμάσι; Θα σου δείξω εγώ!»- τέτοια αρχοντιά πνευματική. ) Θέλαμε μέχρι και τα ΟΥΚ να ξαναφωνάξουν συνθήματα στις παρελάσεις του τύπου «Έλληνας γεννιέσαι, δεν γίνεσαι ποτέ, το αίμα σου θα χύσουμε, γουρούνι Αλβανέ». Απεναντίας, όπως έχει ειπωθεί σωστά, «στον εκκλησιαστικό χώρο σώζεται ο αγνότερος πατριωτισμός» ο οποίος βασίζεται στον υπερεθνισμό, στο να σκέφτεσαι και να πράττεις υπερεθνικά. Η φιλοπατρία, αν και δεν θα δείτε πολλές αναφορές των Πατέρων σε αυτήν, μόνο έτσι μπορεί να διασωθεί χριστιανικά: για αυτό οι όσιες μορφές δεν είναι ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, αλλά οι «απόλεμοι» για τους μιλιταριστές Ιωσήφ Βρυέννιος, ο Μάρκος ο Ευγενικός και ο Γεννάδιος Σχολάριος. Βέβαια, η κύρια μορφή με την οποία εκφράστηκε αυτή η τερατώδης παραμόρφωση του χριστιανικού ήθους δεν ήταν μια εθνικοσοσιαλιστική στράτευση, αυτό είναι μάλλον ακραία περίπτωση, εκφράστηκε στα πλαίσια της πατριδοκάπηλης δεξιάς και συντηρητικής παράταξης, που μαζί με τις φοβερές εθνικές ρητορικές, υποστήριζε την εξάρτηση και την υποτέλεια του έθνους, μαζί με τον καπιταλισμό.
Εν πάση περιπτώσει, όμως, μιλάμε για ένα τελείως αλλότριο ήθος… Αν αρχίσουμε κάποτε να το σαρκώνουμε, θα δούμε και αλλαγή και στον κόσμο που γεννάει όλα αυτά τα τέρατα…
πηγή- philalethe00.wordpress.com/.../
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου