Συνέχεια – Σύνοψη
Από τα προηγούμενα, έγινε ελπίζω φανερό ότι η κριτική δεν γίνεται γιατί αυτοί που την κάνουν είναι ξενόφοβοι, ρατσιστές, ή αναίσθητοι σε θέματα που αφορούν τα δικαιώματα μειονοτήτων, αλλά γιατί πολύ απλά, το μεταναστευτικό, με τον τρόπο που εκδηλώνεται στην Ελλάδα σήμερα, δεν προσφέρεται για κινηματικά παιχνιδάκια. Πρώτον, γιατί εμφανίζει χαρακτηριστικά εκρηκτικά σε πολλές λαϊκές περιοχές ελληνικών πόλεων και είναι ανεπίτρεπτο για οποιονδήποτε αγγίζει το θέμα να μην το λαμβάνει υπ’ όψην του. Να μην προσφέρει συγκεκριμένες προτάσεις και να απαξιώνει τον εκεί πληθυσμό, ως νοικοκυραίους, στην καλύτερη περίπτωση, ή ρατσιστές στην χειρότερη.
Δεύτερον, γιατί η γνωστή μεταπολιτευτική “κινηματική” φιέστα, σε κραυγαλαία αντίθεση με τα προ-δικτατορικά κινήματα, που χαρακτηρίζονταν από μαζικότητα και λαϊκή συμμετοχή, συνήθως στήνεται από “ψαγμένες” μειοψηφίες, των οποίων η συντριπτική πλειοψηφία είναι μεσοστρωματική νεολαία. Τέτοια “κινήματα”, αφενός εξορισμού δεν σέβονται τις λεπτές ισορροπίες της νέας κατάστασης και αφετέρου, δεν λαμβάνουν υπόψη το ότι η ασυλία που απολαμβάνουν οι συγκροτητικές-τους μειοψηφίες από την ελληνική κοινωνία, για κάποιες άλλες μειοψηφίες, όπως οι μετανάστες, δεν είναι δεδομένη. Για αυτούς που θα βιαστούν να πουν “καιρός ν’αλλάξει αυτό”, ας σκεφτούν αν το επίδικο είναι το δικαίωμα των μεταναστατών στην “αποψάρα”.
Τρίτον, και ίσως σημαντικότερο, γιατί δεν ήταν εσωτερικές διεργασίες της ελληνικής κοινωνίας που δημιούργησαν το πρόβλημα, κάποιος ελληνικός τρόπος παραγωγής, που βασίστηκε σε μια ταξική διαστρωμάτωση με τους μετανάστες στη βάση της κοινωνικής πυραμίδας, αλλά η ίδια η ιμπεριαλιστική πολιτική της Δύσης. Απέναντι σε αυτήν την πολιτική, η γνωστή, προσφιλής σε κάποιους ρητορική της μορφής “τάξη εναντίον τάξης”, είναι εντελώς λανθασμένη. Είναι τελείως παράλογο να αναδεικνύεις τον ιμπεραλιστικό πόλεμο που η Δύση εξαπολύει ενάντια στους λαούς του κόσμου, σε εσωτερικό ταξικό, που αφού αυτόν έχεις, αυτόν θα διεξάγεις. Χειρότερα όμως, είναι και εξαιρετικά επικίνδυνη. Η γενικευμένη επίθεση στον κόσμο της εργασίας και η απαξίωσή του, η εργασιακή ανασφάλεια για όλους, η ραγδαία υποβάθμιση του επιπέδου ζωής στις λαϊκές αστικές περιοχές και πολλά άλλα της εποχής του μνημονίου έχουν δημιουργήσει ένα άγριο τοπίο. Από την άλλη, θα ήταν τουλάχιστον αστείο να υποστηρίξει κάποιος ότι σήμερα, 20 χρόνια μετά την (επίσημη) ήττα του ιστορικού κομμουνισμού, το περιεχόμενο του “τάξη εναντίον τάξης” μπορεί σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου να βρει μια σχέση με την πραγματικότητα, που θα του επέτρεπε να γίνει πράξη προς μια πραγματική, βίαιη έστω, αλλά θετική κοινωνική αλλαγή*. Συνεπώς, και βάζοντας και τους μετανάστες στην εξίσωση της ελληνικής πραγματικότητας, είναι τόσο θολό το ποια είναι η τάξη που θα αντιπαρατεθεί απέναντι στην τάξη στο παραπάνω σύνθημα , που το μόνο που μπορεί να πετύχει αν όντως μπει μπροστά ως πρόταγμα σήμερα, με όλη την πολεμική του, είναι την εκτροπή του παραπάνω άγριου τοπίου σε μια σχιζοφρενική βία όλων εναντίον όλων.
Ο ρόλος της Ελληνικής Αριστεράς είναι να διαμορφώσει πλατιές πλειοψηφίες μέσα στην ελληνική κοινωνία και να επεξεργαστεί χειραφετητικά προτάγματα με φορέα αυτές τις πλειοψηφίες, που δεν πέφτουν από τον ουρανό, ούτε προκύπτουν αβίαστα από “τας γραφάς”, αλλά αποτελούν προϊόν της σύνθεσης των οραμάτων της Αριστεράς με την τωρινή ελληνική πραγματικότητα, με όλες τις αντιφάσεις και όλα τα προβλήματα που κουβαλάει αυτή η πραγματικότα. Όμως ένα κομμάτι της Αριστεράς, όταν διαγνώσκει ότι οι συνθήκες της τωρινής ελληνικής πραγματικότητας “δεν βολεύουν” ακολουθεί μια γραμμή εύκολου αναχωρητισμού από αυτή. Παύει να ασχολείται με αυτή, ή και δεν την λαβάνει καν υπ’ όψην, ενώ ωστόσο συνεχίζει, σχεδόν αυτιστικά, να προτάσσει τα αιτήματα του μάνιουαλ. Έτσι όμως αυτο-περιορίζεται μέσα στα στεγανά ενός πολιτιστικού χόμπι, στην καλύτερη περίπτωση, που όταν προβάλει τον πολιτικό του χαρακτήρα μοιάζει σχεδόν με ιδεοληψία.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το μεταναστευτικό. Για τους αυτόκλητους ζορό του, ο δυτικός ιμπεριαλισμός έφερε στα πόδια τους ένα υποκείμενο που μπορούν επιτέλους να ταιριάξουν με τους στίχους της Διεθνούς, και σπεύδουν να ανοίξουν έναν εσωτερικό ταξικό πόλεμο για γέλια και για κλάματα, επιδιδόμενοι στον εγχώριο επαναστατικό τουρισμό. Τελικά, αν ο ρόλος της Αριστεράς είναι να γίνει ζορό των μεταναστατών, ας συμφωνήσουμε όλοι ότι ζούμε σε μια άλλη Ελβετία, με τέτοια γεωγραφική θέση και τέτοια κατανομή του πλούτου, ότι ο πλούτος αυτός βασίζεται στη στυγνή εκμετάλλευση των μεταναστατών και ότι πολιτικός μας στόχος είναι η καταστροφή της υφιστάμενης δομής και η απελευθέρωση των κολασμένων.
Στις παραπάνω πλειοψηφίες, (που καλείται να συγκροτήσει η Αριστερά), φυσικά χωράνε μετανάστες που ζουν και δουλεύουν στην Ελλάδα χρόνια. Το να μην το αναγνωρίζει κανείς δεν είναι αντι-αριστερό, αλλά απάνθρωπο και παράλογο. Καλώς ή κακώς όμως, δεν χωράει όλη η Αφρική, ή όλη η Ασία, και δεν χωράει κανείς χωρίς προϋποθέσεις, όπως “ζητάει” η αφίσσα των 300. Από τα παραπάνω γίνεται αντιληπτό ότι το μεταναστευτικό, που ως πρόβλημα τίθεται με όρους του “πόσοι χωράμε”**, για να το πω απλά, και όχι με όρους πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων μειονοτήτων (που ως γνωστόν είναι από τα προνομιακά, αγαπημένα πεδία παρέμβασης της Αριστεράς), είναι θέμα εθνικής πολιτικής, θεσμικών πιέσεων προς τα πάνω, προς ΕΕ και Τουρκία για την ανάληψη των (πολύ σημαντικότερων από της Ελλάδας) ευθυνών τους, θέμα πολιτικής συνεννόησης με τις χώρες προέλευσης αυτών των ανθρώπων, θέμα πολιτικού αγώνα για μια σειρά από πράγματα (Λισαβώνα ΙΙ, επαναπροώθηση, εγκλωβισμός μεταναστών εδώ, και πολλά πολλά άλλα). Σε κάθε περίπτωση όμως, δεν είναι πεδίο στο οποίο θα καποιος “κινηματικά” θα αυτο-ικανοποιήσει την αλληλεγγύη του, ή θα εξαργυρώσει τον ανθρωπισμό του. Η διεκδίκηση των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων μεταναστών είναι αυτονόητη, αλλά τουλάχιστον ατυχής όταν μπαίνει μέσα σε ένα κοινωνικό τοπίο όπως το τωρινό, με τρόπο τόσο επιτακτικό όσο μια μαζική απεργίας πείνας. Αν δεν δωθεί μια πολιτική λύση στο μεταναστευτικό, που όπως είπα είναι νομίζω ξέχωρο πρόβλημα από αυτό των δικαιωμάτων αλλοδαπών συμπολιτών μας (με όλα τα πρόσημα του “πολίτη”), τότε αυτό το δεύτερο θα έχει την τύχη του προβλήματος του Πολιτικού Ασύλου, με τις αιτήσεις που εκρεμμούν να είναι εκατοντάδες χιλιάδες και αυτές που εγκρίνονται να μην ξεπερνούν τις μερικές εκατοντάδες (όχι χιλιάδες) ετησίως.
*Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι το “τάξη εναντίον τάξης” στερείται περιεχομένου. Φυσικά και είναι υπαρκτές οι ταξικές αντιθέσεις, αλλά πουθενά στον κόσμο σήμερα δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις, ώστε αυτές οι αντιθέσεις να μετουσιωθούν από επαναστατικά προτάγματα σε επανάσταση. Αυτό που συμβαίνει τώρα στην Αίγυπτο, την Τυνησία, την Αλγερία, δεν είναι τάξη εναντίον τάξης, αλλά λαοί κατά των ξενοκίνητων και διεφθαρμένων ηγετών τους, μικρομεσαίοι και φτωχολογιά ενάντια στην καταπίεση που ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός επέβαλε στις χώρες τους για χρόνια ολόκληρα. Το αν κάποιος αποδέχεται ότι οι ταξικές αντιθέσεις είναι οι μοναδικές που διέπουν τις ανθρώπινες κοινωνίες, αν αποδέχεται τα προτάγματα της επαναστατικής αριστεράς έτσι όπως είναι, είναι θέμα πεποιθήσεων (και άλλης συζήτησης).
**Είναι λίγο περίεργο το ότι αυτό πιθανώς χρειάζεται επεξήγηση, και κάποιοι υπερβολικά ευαίσθητοι σπεύδουν να κατηγορήσουν κάποιον που θα το πει ως απάνθρωπο τέρας, που νομίζει ότι οι άνθρωποι είναι μακαρόνια των οποίων τα κουτιά, έχουν ως γνωστόν συγκεκριμένη χωρητικότητα। Ωστόσο, οι πολεοδομικές συγκεντρώσεις και οι παραγωγικές δομές μιας χώρας είναι πεπερασμένες. Οι νεόδμητες παραγγουπόλεις στις οποίες περιφέρονται εφεδρικοί στρατοί εργατών μέχρι να βρουν περιστασιακό μεροκάματο, είναι μόνο μια εικόνα των συνθηκών κάτω από τις οποίες “1000 καλοί χωράμε”, όπως λέει και το προσφιλές σύνθημα του “χώρου”. Εξίσου συγκεκριμένοι και αρκετά λεπτοί είναι οι δημογραφικοί συσχετισμοί μιας χώρας 10 εκατομμυρίων, που λόγω γεωγραφικής θέσης είναι “χώρα των συνόρων”.
http://sumzerosum.wordpress.com/
