Με αφορμή τα γεγονότα της Νομικής
Την προηγούμενη εβδομάδα, 300 περίπου μετανάστες από την Κρήτη, ξεκίνησαν μαζική απεργία πείνας στη Νομική σχολή Αθήνας και στο Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, με αίτημα τη νομιμοποίηση όλων των μεταναστών. Αυτή τη στιγμή, και μετά τις διαπραγματεύσεις κρατικών φορέων, θεσμικών οργάνων του ΕΚΠΑ, ιδιωτών και αυτόκλητων εκπροσώπων των μεταναστών, για την αποχώρησή τους από τη Νομική και τη μεταφορά τους αλλού, 237 απ’αυτούς βρίσκονται στοιβαγμένοι σε ένα παγωμένο κτήριο στην οδό Ηπείρου και σε σκηνές στην αυλή του. Αφήνοντας στην άκρη για λίγο το πρακτικό του θέματος, που αφορά στη στέγασή τους, και τον αλλόκοτο συμβολισμό που κουβαλάει, 237 άνθρωποι να κάνουν απεργία πείνας σε ένα παγωμένο παλάτι που ανήκει στον ιδιοκτήτη της Κάπα ρισέρτς, ας δούμε λίγο τα γεγονότα και τα πολιτικά τους νοήματα.
Είναι προφανές, ότι η με συνοπτικές διαδικασίες, και για καθόλου ξεκάθαρους λόγους, άρση του ασύλου στη Νομική, ήταν απαράδεκτη, αλλά θα μιλήσουμε γι αυτό παρακάτω. Θα έπρεπε επίσης να είναι προφανές, ότι οι μετανάστες που ζουν και εργάζονται εδώ χρόνια, και αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους (αυτοί, και όχι ο κάθε πρεζέμπορος, ή σωματέμπορος, ούτε ο κάθε φτωχοδιάβολος που προσπαθει να περάσει από δω τράνζιτος για τη Γερμανία π.χ, και μπορεί να βρει ποικίλες χρήσεις από την κυρίαρχη ελίτ, από “εργαλείο” υποβάθμισης περιοχών, μέχρι απεργοσπαστικό δυναμικό), αυτοί λοιπόν, οι πρώτοι, έχουν την αλληλεγγύη μας, αλληλεγγύη πολιτική και έμπρακτη, και όχι “αλληλεγγύη” κοπής ΜΚΟ και κατ’επίφαση ανθρωπισμού. Οτι είναι χρέος μας, ως κοινωνία, να αγωνιζόμαστε για ίσα δικαιώματα για Έλληνες και ξένους εργαζόμενους, ότι απορρίπτουμε τη δουλοκτησία και αρνούμαστε να είμαστε συνένοχοι σε ένα τρόπο παραγωγής που βασιζεται σε ανθρώπους-φαντάσματα.
Σύμφωνοι. Η αποδοχή κάποιων θέσεων όμως, σε καμία περίπτωση δεν συνεπάγεται ότι κάθε πολιτική πρακτική, που σχετίζεται με τις θέσεις αυτές είναι στο απυρόβλητο. Εξηγούμαι: Η απεργία πείνας είναι το έσχατο μέσο παθητικής αντίστασης. Όταν το αποφασίζεις, υποτίθεται ότι ο λόγος, τα αιτήματα σου είναι τέτοια, που είσαι διατεθημένος να πεθάνεις γι αυτά. Άμεση λογική συνέπεια, είναι ότι τα αιτήματα αυτά είναι κατά βάση εφικτά και ο αγώνας σου έχει σκοπό να ασκήσει πολιτική πίεση σε επίπεδο θεσμικό, προς τα πάνω, να προκαλέσει την συν-ταύτιση μεγάλου μέρους του κόσμου “από τα κάτω”. Η λογική του ότι η απεργία πείνας είναι αγώνας απελπισμένων, είναι τόσο λανθασμένη, που σχεδόν ακυρώνει το πολιτικό περιεχόμενο της πράξης.
Το αίτημα των “300″ (τα εισαγωγικά μπαίνουν γιατί πολύ αμφιβάλω ότι είναι δικό τους αίτημα, θα εξηγήσω), είναι νομιμοποίηση ΟΛΩΝ των μεταναστών. Τελεία. Ανθρώπων που ζουν και δουλεύουν εδώ 10 και 15 χρόνια και άνθρωπων που ήρθαν χτες. Και ανθρώπων που θα έρθουν αύριο (για να πανε αλλού βέβαια, αλλά δεν έχει σημασία), και ανθρώπων που θαρθουν τον άλλο μήνα. ΟΛΩΝ. Δημιουργία δηλ. ενός τετελεσμένου, χωρίς προηγούμενο στα παγκόσμια χρονικά, που ζητάει από αυτή τη χώρα να αναλάβει το κοινωνικό, δημογραφικό και οικονομικό κόστος ενός φαινομένου παγκόσμιων διαστάσεων. Φαινομένου που δημιουργήθηκε από μια συγκεκριμένη ιστορική κίνηση του κεφαλαίου διάρκειας 15-20 χρόνων, και μονο στις μέρες μας παίρνει παροξυστικές διαστάσεις. Καλείται δηλαδή η Ελλάδα, μόνη αυτή, να δώσει λύση μια και καλή, σε μια από τις πιο άγριες παρενέργειες που δημιούργησε μια ολόκληρη εποχή καπιταλιστικής επέκτασης.
Το αντεπιχείρημα είναι συντριπτικο. Η Ελλάδα έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης. Είναι ιμπεραλιστική χώρα, επειδή έδωσε γη και ύδωρ στο ΝΑΤΟ για το αιματοκύλισμα των Βαλκανίων. Γιατί έστειλε και διατηρεί στρατό στο Αφγανιστάν, συμβάλλοντας στο ξερίζωμα ανθρώπων. Η αστική της τάξη, επί εποχής Σημίτη έτρωγε με χρυσά κουτάλια από τη μαύρη εργασία των μεταναστών και κάνει μπίζνες στα Βαλκάνια, εξαργυρώνοντας τη στρατιωτική βοήθεια, που το υποτελές σε αυτήν πολιτικό προσωπικό της χώρας προσέφερε στους ιμπεριαλιστές. Ο μέσος Έλληνας είναι ξενόφοβος και ρατσιστής, ένα γουρούνι, ούτε λίγο ούτε πολύ, όπως απέδειξε περίτανα η Αμάρυνθος πριν μερικά χρόνια. Συμπέρασμα: φάτε τα τώρα. Σπείρατε ανέμους, θα θερίσετε θύελες. Και τελικά είναι λίγο δύσκολο και λίγο κρίμα, να προσπαθείς να πεις πέντε πράγματα και να ξέρεις ότι μπορείς να βάλεις για υπότιτλο κάτι σαν “στην υπεράσπιση του ελληνικού λαού”, αλλά ας είναι…
Οποιοσδήποτε συμμετείχε στα αντιπολεμικά συλλαλητήρια με αφορμή τον πόλεμο στην Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, αλλά και πιο πρόσφατα, κατά τον πόλεμο του Ισραήλ στο Λίβανο και το προπέρσινο “σοκ και δέος” στη Γάζα, ξέρει πολύ καλά ότι ο κόσμος σε αυτά τα συλλαλητήρια μπορεί να συγκριθεί μόνο με τον κόσμο της απεργίας της 5ης Μάη πέρυσι, ξέρει πολύ καλά ότι η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, από όλους του πολιτικούς χώρους, εναντιώθηκε στην βάρβαρη προσπάθεια της Δύσης να διατηρήσει την πολιτική της ηγεμονία στον πλανήτη κατά την προηγούμενη δεκαετία, και το έδειξε έμπρακτα στους δρόμους.
Οποιοσδήποτε έχει στοιχειώδη λογική και γνώση της χώρας του, ξέρει πολύ καλά ότι τα λαϊκά στρώματα εναντιώνονται στην φτηνή, μάυρη εργασία των μεταναστών, στους εργαζόμενους 30 ταχυτήτων και στο “μόνιμο πλεονάζον εργατικό δυναμικό”, που τα αφεντικά χρησιμοποιούν κατά το δοκούν. Οποιοσδήποτε έχει κοινό νου, καταλαβαίνει ότι η παραπάνω λογική είναι μνησίκακη (για όχι και τόσο αθώους λόγους, που δεν είναι της παρούσης), κοντόφθαλμη και αντικοινωνική, γιατί πρεσβεύει ότι το κόστος του υπερκέρδους που συσσώρρευσαν και συσσωρρεύουν ντόπιες και υπερεθνικές ελίτ, πρέπει να το επωμισθούν τα κατώτερα στρώματα του εδώ πληθυσμού. Αυτοί, που αν τολμήσουν να πουν κάτι, η λογική αυτή, προσωποποιημένη σε διάφορους φωστήρες “προοδευτισμού” συγκεκριμένης απόχρωσης, ονομάζει, σηκώνοντας υποτιμικά το φρύδι, “νοικοκυραίους”.
Οι εργολάβοι των ανθρώπινων δικαιωμάτων
Αν κάποιος θέλει να πιστεύει ότι 300 μετανάστες σηκώθηκαν ένα πρωι από την κρήτη και ήρθαν να κάνουν απεργία πείνας στη νομική αθήνας, είναι δικαίωμά του. Αν ωστόσο έχει κάποια εικόνα του τοπίου της ελληνικής εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, ξέρει πολύ καλά ποιες γκρούπες έχουν προνομιακή σχέση (για να το πω κομψά) με το Φόρουμ Μεταναστατών Κρήτης, και ξέρει σε ποια φιλοσοφία “πολιτικής” (και εδώ τα εισαγωγικά δεν είναι καθόλου τυχαία) πρακτικής, κινούνται οι γκρούπες αυτές. Ξέρει πώς, κάποιοι από την αφάνεια της πολιτικής ανυποληψίας, βρέθηκαν ξαφνικά στα κανάλια ως εκπρόσωποι “επιτροπών αλληλεγγύης” και πιθανότατα στρατολογούνε φρέσκια πιτσιρακαρία. Πώς κάποιοι, με λογική τσιφλικιού, καρπώνονται πολιτική υπεραξία βάζοντας ανθρώπους να διακινδυνεύουν τη ζωή τους με ανεδαφικά αιτήματα, ενώ αυτοί το παίζουν αλληλέγγυοι, ενισχύοντας τα συντηρητικά αντανακλαστικά του μεγαλύτερου κομματιού του πληθυσμού και προβοκάροντας την ίδια την έννοια του Ασύλου, σε εποχή που ολόκληρο το δημόσιο πανεπιστήμιο πάει για εκποίηση. Πώς κάποιοι τέλος, που όσο κι αν δεν το είπαν, παρακαλούσαν να γίνει ντου στη νομική, φαντασιωνόμενοι την διάχυτη μηδενιστική βία, που συνήθως έχει φορέα ένα περίεργο κονσένσους ανάμεσα σε λούμπεν και νεολαία των μεσοστρωμάτων, που οι ίδιοι ονομάζουν “εξέγερση”, και φετιχοποίησαν στον δεκέμβρη του 2008*.
Η λογική τους δεν είναι καινούρια, ούτε καν πρόσφατη. Πριν από 10 μέρες περίπου, κάποιοι αποφάσισαν να κάνουν πορεία ενάντια στον φράχτη που σχεδιάζεται να σηκωθεί στον Έβρο. Η πορεία θα κατέληγε στον Άγιο Παντελεήμονα και θα ακολουθούσε συναυλία στην πλατεία. Ανεξάρτητα από το αν κάποιος συμφωνεί, ή διαφωνεί με το θέμα του φράχτη, δεν μπορεί να μη δει, και σε αυτό το παράδειγμα, τα εξώθφαλμα επικίνδυνα χαρακτηριστικά της σκέψης αυτών των ανθρώπων, την αμετροέπεια και τον ελιτισμό τους. Θέλεις να κάνεις πορεία ενάντια στο φράχτη; Τέλεια. Γιατί να πάει στον Άγιο Παντελεήμονα; Γιατί όχι στο αρμόδιο υπουργείο; Θέλεις να κάνεις αντιρατσιστική συναυλία; Θέλεις να ακούσεις μουσική και να πιεις τις μπύρες σου βρε αδερφέ, όντας αλληλέγγυος; Τέλεια. Και στον Άγιο Παντελεήμονα ακόμη θα μπορούσες να κάνεις τη συναυλία, αρκεί να καταλαβαίνεις ότι σε μια περιοχή που τα πνέυματα είναι επικίνδυνα τεταμένα, δεν πας σαν τον Μωάμεθ τον πορθητή να του πετάξεις του αλλουνού τον επαγγελματικής κοπής αντιρατσισμό σου στα μούτρα, πας λίγο πιο μαζεμμένα, και φυσικά όχι με πορεία, προσπαθείς να δώσεις στην εκδήλωση χαρακτηριστικά ενωτικά, γιορτής, και όχι πολέμου.
Ο συμβολισμός ήταν ξεκάθαρος. Μια πορεία που έχει αντιρατσιστικά πρόσημα καταλήγει στον Άγιο Παντελεήμονα. Προφανές συμπέρασμα: Η περιοχή είναι, για τους συμμετέχοντες στην πορεία, σύμβολο ρατσισμού και καταπίεσης. Πηγαίνουν, πλήρεις στολής και λαβάρων, να χτυπήσουν το αυγό του φιδιού που επωάζεται στα στενά γύρω από την πλατεία, με τη σιωπηλή συνέργεια μοναρχοφασιστών νοικοκυραίων και χρυσής αυγής. Τώρα, ο μέσος κάτοικος του Άγιου Παντελεήμονα, είναι πολλά πράγματα, μεταξύ των οποίων και νοικοκυραίος και απολίτικος και μικροαστός και φτωχός και μη-προνομιούχος και κάποιος που βλέπει τη γειτονιά του, το επίπεδο ζωής του, να καταστρέφεται και κάποιος που νιώθει παρατημένος από το κράτος και γκρίζα εκλογική ποσόστωση που ταλαντεύεται μεταξύ ΠΑΣΟΚ,ΝΔ και ΛΑΟΣ, αλλά δεν είναι ηλίθιος. Όταν βλέπει ένα πολύχρωμο μπουλούκι, που κατέβηκε από την Κηφισιά και την Αγία Παρασκευή, φόρεσε τα παλαιστινιακά του στο λαιμό και τον αποκαλεί φασίστα, θα αντιδράσει.
Κάπως έτσι, η χρυσή αυγή πήρε 20% στις τελευταίες εκλογές στον Άγιο Παντελεήμονα και έστειλε τον αρχηγό της στο δημοτικό συμβούλιο. Κάπως έτσι, ο εν λόγω κύριος, μετά τον γενικό χαμό που ακολούθησε την διά της βίας ακύρωση της συναυλίας από τη χρυσή αυγή, ξεσπάθωσε την άλλη μέρα χαιρετώντας ναζιστικά, ενώ τα μπουμπούκια του, που κάνουν απόσβεση των ωρών που ξοδεύουν στα γυμναστήρια, πουλώντας προστασία στα τριγύρω μαγαζιά, μαζί με διάφορους “αγανακτισμένους πολίτες”, ζητούσαν ταυτότητες(!) από τον κόσμο που περνούσε από την πλατεία και τσαμπουκαλεύονταν αδιακρίτως. Ωστόσο δεν θέλει και πολύ μυαλό να καταλάβεις ότι οι γορίλες της χρυσής αυγής είναι εύκολα διαχειρίσιμοι: Τους στερείς τους λόγους να βγουν, που συνήθως είναι να μην προκαλείς εκεί που λόγω του κενού που άφησες πάτησαν οι ίδιοι, και να μην προσβάλεις τη μνήμη της μάχης του Μαραθώνα, και γυρνάνε στις τρύπες τους, όπως λέει και το σύνθημα. Λίγο πιο δύσκολη είναι η διαχείρηση σπουδαγμένων, που την ώρα που συνέβαιναν όλα αυτά δήλωναν στο Κόκκινο 105,5 ότι, ούτε λίγο ούτε πολύ,ζούμε μια άλλη δημοκρατία της Βαϊμάρης και ο φασισμός είναι προ των πυλών (κ. Πορτάλιου). Ουδέν σχόλιο…
Τελείωνοντας με τον Άγιο Παντελεήμονα, είναι χαρακτηριστικό ότι ένα μήνα πριν την πορεία, εκπρόσωποι κοινοτήτων μεταναστατών καταδίκασαν αυτό που σχεδιαζόταν και δήλωσαν ότι δεν θα συμμετάσχουν για τους προφανείς παραπάνω λόγους, που γίνονται αντιληπτοί από ένα παιδάκι, αλλά όχι από τα κομάντα μιας ορισμένης “αριστεράς” και κομματιού του α/α χώρου. Το αντεπιχείρημα και σε αυτήν την περίπτωση τσάκιζε κόκαλα. Ο καθένας μπορεί, μέσα στο αντιεξουσιαστικό του παραλλήρημα, να μιλά για μουφτήδες που θέλουν να διατηρήσουν τα μικροπολιτικά τους μαγαζάκια μέσα στις κοινότητες των μεταναστών, για το πώς μέσα από αυτές τις κοινότητες, και με πρόσχημα τη διαβούλευση για ειρηνική συνύπαρξη μεταξύ Ελλήνων και μεταναστατών ξεπηδάει μια “μεταναστευτική ελίτ”. Ο καθένας μπορεί αν θέλει να βγει στους δρόμους και να διαδηλώσει ενάντια στη μεταναστευτική γραφειοκρατεία που έχει κάτσει στο σβέρκο του μέσου μετανάστη και του πίνει το αίμα. Αν θέλει, ας κάνει και μια κατάληψη στο πολυτεχνείο, ζητώντας την “από τα κάτω”, και αδιαμεσολάβητη συνύπαρξη Ελλήνων και ξένων εργατών, τζάμπα είναι. Ο καθένας μπορεί να είναι όσο ασόβαρος θέλει, και ο τελευταίος, ας κλείσει και την πόρτα. Αν ωστόσο θέλει να είναι λιγάκι σοβαρότερος, ας δει πως, μουφτήδες-ξεμουφτήδες, κάποιος θα πρέπει να κάνει τη συνενόγα, ώστε Έλληνες, μετανάστες 2ης γενιάς και νεοφερμένοι, να μη φτάσουν να σκοτώνονται στους δρόμους με τις καραμπίνες. Και πράγματι, με τη συνεισφορά νηφάλιων και προοδευτικών Ελλήνων κατοίκων της περιοχής (δεν λέω αριστερών, για να μη χαλάσω την εικόνα μερικών, που νομίζουν ότι ο Άγιος Παντελεήμονας κατοικείται από συγγενείς του Φράνκο και ετοιμάζουν οδοφράγματα), η κατάσταση στην πλατεία τους τελευταίους 2-3 μήνες είχε ηρεμήσει και η χρυσή αυγή είχε χάσει σημαντικό έρεισμα. Πάμε πάλι από την αρχή. Χαλάλι, αρκεί που μερικοί εξαργύρωσαν τον αντιρατσισμό τους στο δρόμο.
Σύνδεση
Ίσως η σχέση μεταξύ της νοοτροπίας των “αλληλέγγυων” της Νομικής και των “αντιρατσιστών” του Άγιου Παντελεήμονα, να μην είναι προφανής. Θα προσπαθήσω να τη δείξω. Το κοινό ανάμεσα στα δύο βρίσκεται ακριβώς στο ότι και οι δύο στάσεις είναι βαθιά αντικοινωνικές, βάζουν τον ντόπιο πληθυσμό απέναντι, αν δεν τον δείχνουν με το δάχτυλο από καθ´’εδρας. Στην περίπτωση του Άγιου Παντελεήμονα, είναι εύκολο να το δει κανείς και νομίζω φάνηκε από τα παραπάνω. Στην περίπτωση της Νομικής, κάποιοι βγαίνουν μπροστά με ένα αίτημα, που στο όνομα κάποιας θολής ταξικής αλληλεγγύης, ή του ανθρωπισμού του ίδιου, διαλέγεις και παίρνεις, μιας και είναι χαρακτηριστικό τέτοιου είδους “αλληλέγγυων” να μην καθιστούν ξεκάθαρο το πολιτικό περιεχόμενο της αλληλεγγύης τους, αρκεί να ονομάζεται τέτοια, ένα αίτημα λοιπόν, που μόνο που δεν βγάζει παιγνιωδώς τη γλώσσα στον μέσο Έλληνα. Αναγνωρίζουν αυτοί οι αλληλέγγυοι, ή όχι, ότι η ανεξέλεγκτη μετανάστευση έχει δημιουργήσει οξύ κοινωνικό πρόβλημα; Έχουν να προτείνουν κάτι; Έχουν κάτι να πουν στους κατοίκους των λαϊκών γειτονιών της Αθήνας, της Πάτρας, της Θεσσαλονίκης και άλλων πόλεων, που βιώνουν το κοινωνικό κόστος της μετανάστευσης, ή θα τους ονομάζουν εσαεί “νοικοκυραίους” και “κυρ Παντελήδες” και θα τους αφήνουν στο έλεος της χρυσής αυγής; Απέναντι σε όλα αυτά απαντάνε ζητώντας νομιμοποίηση ΟΛΩΝ των μεταναστών.
Ας φτύνανε καλύτερα κατάμουτρα τους πάντες, δεν θα είχε μεγάλη διαφορά. Ακόμη κι αν αληθεύει το ότι το αίτημα είναι των μεταναστών των ίδιων και όχι των πολιτικών τους φίλων, αυτοί οι δεύτεροι είχαν χρέος να τους προστατέψουν από τους κινδύνους πολιτικών εγχειρημάτων, όπου ο μαξιμαλισμός γίνεται χυδαιότητα. Αυτοί, ως καλύτεροι γνώστες του πολιτικού σκηνικού της Ελλάδας, ως καλύτεροι γνώστες των στρατηγικών διεκδίκησης, μιας και αρκετοί είναι επαγγελματίες τέτοιοι, ως πολιτικά όντα τέλος. Με κόστος έστω τη στέρηση αυτής της ίδιας, της περιλάλητης αλληλεγγύης. Γιατί η αλληλεγγύη τους είναι αυτο-ικανοποιητικής μορφής. Είναι πολιτική ήττα δική τους, μιας και δεν καταφέρνουν να βαθύνουν την απήχηση των αιτημάτων στον κόσμο, αλλά αντίθετα, τον κάνουν να σταθεί εχθρικά απέναντι όχι μόνο στο εγχείρημά τους, αλλά και στους μετανάστες συνολικά, πολλοί από τους οποίους, μεταξύ αυτών και οι 300, έχουν ΚΑΘΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ να ζητάν αυτά που ζητάν γιατί ζουν και εργάζονται εδώ χρόνια ολόκληρα. Στην πράξη, προβοκάρουν αυτό το δικαίωμα στις συνειδήσεις όλων, πλην της γνωστής, τραγικά μικρής μειοψηφίας, που θάλλει πέριξ των Εξαρχείων, είναι ως γνωστόν η μοναδική που δεν υπέστειλε ακόμη τη σημαία της ανειρήνευτης ταξικής πάλης, και αρδεύεται πολιτικά από την κόντρα με τους μπάτσους και τις εύκολες αλληλεγγύες, όπου γης.
Σε μια εποχή που ο λαός αυτής της χώρας δέχεται την πιο άγρια νεοφιλεύθερη επίθεση, που δικαιώματα δεκατιών ξεχεχερσώνονται σε μια νύχτα, που τα δημόσια αγαθά εκποιούνται το ένα μετά το άλλο, που η χώρα μετατρέπεται ξεκάθαρα σε προτεκτοράτο, κάποιοι δεν εννοούν να μεγαλώσουν. Δεν μπορούν να δουν τα προβλήματα ως κάτι ζωντανό και έτσι δεν μπορούν να δουν και τις αντιθέσεις τους, δεν υπάρχουν συσχετισμοί, ισορροπίες, και κυρίως, δεν υπάρχει πολιτικός στόχος. Βλέπουν την πραγματικότητα σαν μια στατική δεξαμενή συμβόλων, απτην οποία μπορούν νομίζουν να τραβάν αυθαίρετα εκείνα τα σύμβολα που τους βολεύουν, για να στήσουν το πανηγυράκι τους.
Το Άσυλο και οι ευθύνες του κόσμου των πανεπιστημίων
Στο μέταξυ, και με αφορμή τη Νομική, άρχισε για άλλη μια φορά το γνωστό γαϊτανάκι περί Ασύλου. Η ΝΔ κατέθεσε ήδη πρόταση για σχέδιο νόμου και φυσικά το ΛΑΟΣ…είναι ΛΑΟΣ. Δυστυχώς, ή ευτυχώς, αυτή είναι μια εποχή, όπου το “παλιό πέθανε και το καινούριο δεν έχει γεννηθεί ακόμη”, και σε τέτοιες εποχές η γενική απαξίωση των θεσμών και των περιεχομένων τους συχνά γεννάει τέρατα. Από την άλλη, είναι σε τέτοιες εποχές, που κατά κανόνα τα πράγματα αρχίζουν να έχουν κόστος. Kόστος στη διατήρηση των κεκτημένων, κόστος στη διεκδίκηση των μελλοντικών στόχων, κόστος στην επανανοηματοδότηση εκείνων των θεσμών, που η μέχρι τώρα λειτουργία τους δεν τους επιτρέπει να αρθούν στις νέες περιστάσεις και τους ρίχνει στην ανυποληψία, την απαξίωση, την ακύρωση, την κατάργηση. Ένας τέτοιος θεσμός είναι και το Άσυλο. Η διατήρηση και η επιτακτική επανανοηματοδότησή του, που περνάει μέσα από την ίδια τη λειτουργία των πανεπιστημίων, από τη “ζωή” των πανεπιστημίων, θα έχει κόστος.
Στο δημόσιο πανεπιστήμιο έχει κρεμαστεί πωλητήριο. Η διαφθορά είναι τόσο πηχτή που σε κάποια τμήματα τη βλέπεις με γυμνό μάτι στους διαδρόμους. Ο Πελεγρίνης, που τα έκανε μαντάρα προχτές, δεν μπορεί να αρθρώσει 2 κουβέντες για να υπερασπιστεί τον εαυτό του και τις αποφάσεις του, αλλά είναι πρύτανης, χάρη σε μιας μαφιόζικης μορφής σύμπραξη μεταξύ κομματικών νεολαιών και μελών ΔΕΠ, που είναι πολύ της μόδας τα τελευταία χρόνια και αποτελεί πιστή μεταφορά του πελατειακού δούναι και λαβείν του επίσημου κράτους. Μετά τα προχτεσινά, μπήκε μπρος και η μηχανή της γνωστής πρετεντέρειας υστερίας του τύπου “τί θα γίνει αν κάθε πακιστανός κλειστεί σε μια αίθουσα του πολυτεχνείου και…”. Πώς απαντάς σε αυτό; Με το ΕΑΑΚίστικο “χέσε μας” και τον εκ του ασφαλούς τσαμπουκά; Κλείνεσαι στο πολυτεχνείο μαζί με άλλους συντρόφους σου, αντάρτες πόλης πάντα, και παίζεις καγκελάκι μέχρι να πέσει το κράτος και ο Πρετεντέρης; Ή μήπως ανοίγεις τη σχολή στους φίλους της, και με τη χυδαιότητα εκποίησης των κομματικών νεολαιών, και αφού οι μετανάστες πάνε στην Ηπείρου, οργανώνεις μια παρτάρα για να φύγει το κακό το μάτι;
Νομίζω δυστυχώς, ότι όπως η αλεπού δεν είχε καμία θέση στο παζάρι, έτσι και 300 απεργοί πείνας, με ανεδαφικά αιτήματα και 40 αλληλέγγυοι με παθολογικό ελιτισμό, δεν είχαν καμία θέση στη Νομική. Όχι γιατί ο κόσμος των πανεπιστημίων είναι απάνθρωπος, ούτε γιατί κάποιους τους έπιασε ο πόνος να πάρουνε πτυχίο και θένε ανοιχτές σχολές (άλλωστε το κτήριο στο οποίο αρχικά μπήκαν οι μετανάστες, δεν χρησιμοποιούνταν), αλλά γιατί ένας αγώνας που έχει ήδη αυτο-προβοκαριστεί από την αρχή του, ένας αγώνας που χάρη στη λαμπρή σκέψη κάποιων, δεν μπορεί να βρει στήριξη και ρίζωμα σε μάζες του λαού, δεν χωράει σε ένα χώρο που θέλει να είναι ζωντανός και δυνητικά να αποτελέσει ορμητήριο αληθινών κοινωνικών αγώνων. Το αυτο-προβοκάρισμα του αγώνα των μεταναστών, προβοκάρει και την έννοια του Ασύλου. Τόσο απλά. Τα υπόλοιπα είναι για εσωτερική κατανάλωση και το επίπεδό τους δεν ξεπερνά αυτό των ανακοινώσεων που έβγαλαν οι περισσότεροι φοιτητικοί σύλλογοι, στη γνωστή ρητορική τύπου “στο κούμπα λίμπρε μέβαλες 5 κιλά λεμόνι, μπατσοι-γουρούνια-δολοφόνοι”.
Πολιτικοί αγώνες των μεταναστών
Δυστυχώς, ένα κομμάτι της Αριστεράς, λόγω ιδεολογικού βολέμματος και του συνεπαγόμενου στομώματος των μηχανισμών επεξεργασίας πολιτικών θέσεων, λόγω έλλειψης μιας θετικά προσημασμένης σχέσης με την ελληνική πραγματικότητα, έχει μια πολύ καλή σχέση με το θέαμα. Όσο βαθαίνει το χάσμα τους από το εδώ και το τώρα, όσο αυξάνεται η απαξίωσή τους για την χώρα τους και το λαό της, που δυστυχώς δεν μπορεί να σταθεί στο ύψος της εικονοποιίας του γερμανικού προλεταριάτου του 1919, ή των ζαπατίστας, τόσο ψάχνουν τρόπους να γεμίσουν το κενό. Κάποιοι, πιο στοχαστικοί το ρίχνουν στις ατέρμονες συζητήσεις για τη φύση, τα προτάγματα και το μέλλον (το παρόν το’χουν λύσει) κάποιας αφηρημένης “Αριστεράς”, που μάλλον αφορά αυτούς και τους φίλους τους. Άλλοι, που το αίμα τους βράζει ακόμη, το ρίχνουνε στην αντι-εμπορική σόου μπίζνες, αφού η γοητεία που ασκούν επάνω τους οι ανέξοδες εκκωφαντικές κορόνες και τα ακτιβιστικά πυροτεχνήματα, είναι απλά ακαταμάχητη. Όμως αυτό που για τους ίδιους είναι κομμάτι του καθημερινού τους λάιφ στάιλ εδώ και 35 χρόνια, για κάποιους άλλους, που παίρνουν υπό τη σκέπη τους, και δεν έχουν χρόνο, χρήματα και “χαρτιά” για τσιριμόνιες, μπορεί να είναι καταστροφικό.
Τί πρέπει να κάνουνε λοιπόν οι μετανάστες που ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα χρόνια ολόκληρα; Να παραμείνουν εσαεί φαντάσματα, να δουλεύουν “μαύρα” σε εξευτελιστικές συνθήκες για πολύ λιγότερα από το βασικό, να είναι ανύπαρκτοι και να το βουλώνουνε μια ζωή; Νομίζω ότι ο αγώνας για τα δικαιώματα αυτών των ανθρώπων δεν μπορεί παρά να περνάει μέσα από το ελληνικό συνδικαλιστικό κίνημα, μαζί με τους Έλληνες εργαζόμενους, με όλη την παθολογία αυτού του κινήματος, όλη την αρρώστια που κουβαλάει και αυτή η συζήτηση δεν αφορά στην ανάλυση της αρρώστιας. Τα λίγα, αλλά χαρακτηριστικά παραδείγματα νικηφόρων πολιτικών αγώνων μεταναστών δείχνουν ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό και επίσης εντείνει το βαθμό ενσωμάτωσης στις τοπικές κοινωνίες, δημιουργεί τετελεσμένα που τα εκεί αφεντικά σέβονται, ακόμα και μετά από αποχώρηση των φυσικών προσώπων που συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις και αντικατάσταση από “φρέσκους” εργάτες, κάτι που εξορισμού χαρακτηρίζει την πολιτική νίκη.
Πριν 2 χρόνια, αιγύπτιοι ψαράδες στη Μηχανιώνα πέτυχαν, μετά από τρίμηνη απεργία και με υποστήριξη Ελλήνων συνδικαλιστών, να πάρουν πίσω δεδουλευμένα αρκετών χιλιάδων ευρώ που τα αφεντικά τους τους παρακρατούσαν. Αίσιο τέλος είχε και η απεργία εργατών γης στη διαβόητη Μανωλάδα, σε συνθήκες μάλιστα τρομοκρατίας από τους υποτακτικούς των τσιφλικάδων. Οι μετανάστες πέτυχαν αυξήσεις στους μισθούς και καλύτερες συνθήκες ζωής. Μια σειρά από παρόμοια παραδείγματα υπάρχουν και αφορούν σε κάτεργα κλωστοϋφαντουργίας σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας, σε δουλεμπορικά γραφεία στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη και στις νίκες που πέτυχαν οι εργάτες και οι Έλληνες συνδικαλιστές εκεί. Φυσικά για κάποιους, τα παραπάνω δεν είναι παρά σταγόνα στον ωκεανό αναλογικά με το μέγεθος της αδικίας, άσε που η εμπλοκή γραφειοκρατών συνδικαλιστών και ο εσοδισμός στους μετανάστες προς τα κομματικά μαντριά είναι κατάπτιστος. γουάτέβερ…
Οι πριμαντόνες που “θέλουν τον κόσμο και τον θέλουν τώρα” ας σκεφτούν πως οι ίδιοι, έχουν “χαρτιά”. Ας σκεφτούν πως τα συλλογικά υποκείμενα στα οποία αυτοπροβάλονται, ενίοτε παίρνουν το κόστος της προβολής επάνω τους και ενίοτε το κόστος αυτό είναι υπαρκτό, πως δεν είναι όλα “Δεκέμβρης”. Ας σκεφτούν πως αυτό που τραγούδησε ο άλλος πριν πεθάνει, για τους ήρωες της εργατικής τάξης και το Dasein τους, δεν είναι αστείο. Αλλιώς, για μια ακόμη φορά, ουδέν σχόλιο…
*Αν κάποιος θέλει να έχει μια εικόνα του τί σημαίνει ΛΑΪΚΗ εξέγερση, ας ρίξει μια ματια σε αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες 15 μέρες στην υπερσαχάρια Αφρική, σε αυτό που συμβαίνει στην Αλβανία।
ΠΗΓΗ-http://sumzerosum.wordpress.com/
