«Από ένα κακό άρχοντα, είναι προτιμότερη η αναρχία»

Ο διορατικός στάρετς Σέργιος(+1987) έλεγε «μην τολμήσετε να θεολογήσετε χωρίς να αναφερθείτε στους Τρεις Ιεράρχες» και αυτή η φράση, η του τίτλου, είναι του Αγίου Ιωάννη του Χρυσόστομου, ξεκάθαρα δε αποτελεί αυτό που θα λέγαμε «πολιτική θεολογία». Ακριβέστερα: «…είναι προτιμότερο να μην διοικείται ένας λαός από κανένα άρχοντα, παρά να διοικείται από κακό και τρισάθλιο πολιτικό ηγέτη»(PG 63,231). Και απαντάει, (μάλιστα με ένα τελείως ρηξικέλευθο και ακραιφνή τρόπο) στο καταπληκτικό, πράγματι, επιχείρημα περί «κινδύνου της ακυβερνησίας», που επισείουν τα παρακολουθήματα των κομμάτων του Μνημονίου. Αυτοί οι φοβεροί, δηλαδή, τύποι που όσο επιδεινώνονται τα οικονομικά μεγέθη της χώρας και των ανθρώπων της, τόσο επικαλούνται την απελευθέρωση του επαγγέλματος των συμβολαιογράφων ως πηγή των ανορθολογικών δεινών ή μάλλον καταφεύγουν στην κατατρομοκράτηση των πιστών αναγνωστών τους. Φανταστείτε ότι η αναρχία δεν σημαίνει κάτι σαν «δυσχέρεια στην κυβέρνηση της χώρας», αλλά απλώς «έλλειψη κυβέρνησης»!!!

Οι εκλογές αυτές μας μοιάζουν και φαντάζουν ικτερικές, υποκίτρινες και αρρωστιάρικες. Η ελπίδα ενσαρκώνεται βέβαια κατά ένα τρόπο σε κάποια σχήματα ανθρώπων με αγαθότητα, γνώσεις και ικανότητες. Η δε απελπισία από τα κόμματα εξουσίας που θέλουν πάλι να τους έχουμε πεποίθηση. Ως γνωστόν, ο Μουσολίνι στην «πορεία προς τη Ρώμη» διακήρυξε  ότι ο Λαός τον θέλει, για να ηγηθεί, αλλά απλώς… ο ίδιος δεν το [ανα]γνωρίζει! Ο Παπαδόπουλος κήρυξε ότι έσωσε τη χώρα από τον γκρεμό του αναρχοκομμουνισμού, διότι ο λαός ήταν ανώριμος να το πράξει. Αυτοί οι άνθρωποι προφανώς ξεπέρασαν, και σαν να λέμε αντέστρεψαν, και τον Χριστό-Θεό Λόγο που ήθελε την αρετή να είναι αποτέλεσμα της ελεύθερης προαίρεσης, κατά τον γνωστό λόγο του Μεγάλου Βασιλείου. Όμως, αυτό δεν ήταν και το κήρυγμα των συγκυβερνώντων; Και μάλιστα, όταν κάποιοι εξ αυτών συνέγραφαν προ ετών και βιβλία κατά των προφητών του νεοφιλελευθερισμού, δηλαδή των «ευαγγελιστών της αγοράς»;
Είναι σαφής η αναίδεια των υποστηρικτών αυτής της κατάστασης, του status quo, όταν νομίζει πως εξιλεώνεται με ύβρεις προς την… Ακροδεξιά. Το τι ήταν –ή μάλλον έλεγε πως θα ήταν- το ΠΑΣΌΚ (ή η ΝΔ) το 1977 και το 1982 μας απασχολεί τόσο όσο το τι ήταν ο Μουσολίνι κατά την Β’ Διεθνή. Βέβαια, η μετακένωση αλλότριων …φώτων, δηλαδή τα κακέκτυπα κομμάτων του εξωτερικού που φτιάχνουμε κι εμείς εδώ οι Έλληνες για λογαριασμό μας, φαίνεται ακόμη και από το τι ιδεολογίες έχουν κόμματα όπως η Χρυσή Αυγή. Η οποία δεν φαίνεται να εμπνέεται από το μίγμα δημοκρατισμού και (ανεξαρτησιακού και όχι μόνο) εθνικισμού του Κέντρου της προδικτατορικής εποχής που προκάλεσε την αμερικανική επέμβαση και την δικτατορία κατά τον Horowitz.  Αλλ’ ούτε κι από το νοητό σημείο μεταξύ του εθνικισμού και του σοσιαλισμού όπου τοποθετούσε τον μεγάλο Ίωνα Δραγούμη ο Κλέων Παράσχος στο βιβλίο που έγραψε για αυτόν. Απεναντίας, έχει ασπαστεί ένα ιδεολογικό μίγμα που είναι μάλλον τελείως αγνώριστο σε ό,τι αφορά την επιχώρια παράδοση. Πράγμα που σημαίνει πως, όπως με την λαϊκότητα των περισσότερων λεγόμενων αριστερών κομμάτων, έχει μια ελληνικότητα που είναι κίβδηλη, επίπλαστη, στα λόγια. Εν πάση περιπτώσει, μια βίαιη εθνική ταπείνωση και τεράστια κοινωνικοοικονομικά ζητήματα γεννάνε τέτοιες «λύσεις». Και, όπως έλεγε και ο δάσκαλος του Αν. Παπανδρέου Γκαλμπραίηθ, ο Χίτλερ, στην οικονομική πολιτική του αυστηρά, πολιτεύθηκε «σαν να είχε διαβάσει τον Κέυνς», πράγμα που επέφερε την εξάλειψη της ανεργίας, της πείνας, των αστέγων κ.λπ. μέσα σε ελάχιστα έτη κατά την Χ. Άρεντ. Κοινωνικά, τουλάχιστον, βρίσκεται προφανώς πολύ αριστερότερα των ευνοουμένων τους…
Ο π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος έγραψε κάποτε και θα σας παρακαλούσα να το προσέξουμε εδώ που φτάσαμε: «Δεν υπάρχει ιερώτερον και δυνατώτερον της ψήφου.[]Η ψήφος σου αυτή είναι σφαίρα, που σκοτώνει και ρίπτει εις την δυστυχίαν τόσους και τόσους.» («Τα μυστικά της ευτυχίας»)

Καλή φώτιση!

ΠΗΓΗ- philalethe00.wordpress.com/