Τὰ τελευταῖα ἕντεκα χρόνια ἔχει δώσει ζωὴ σὲ 9.000 παιδιὰ σὲ ὁλόκληρον τὸν κόσμον. Μοναδική του ἀμοιβή, τὸ χαμόγελο ποὺ ξαναγεννήθηκε στὰ χείλη τους.
Ὁ καρδιοχειρουργὸς Αὐξέντιος Καλανγκός, ὁ καλλίτερος μαθητὴς τοῦ Μαγκντὶ Γιακούμπ, ἀποτελεῖ ἕνα ζωντανὸ μήνυμα ἐλπίδας ὅτι ἡ ἀνθρωπιὰ δὲν ἔχει χαθεῖ.
Τὸ ὄνομά του ἔχει συνδεθεῖ μὲ τὴν σωτηρία πολλῶν καρδιοπαθῶν στὸ Λίβανο, στὴ Γεωργία, στὴ Σερβία, στὴν Κύπρο, στὴν Ἰνδία, στὸ Μαρόκο, στὴν Ἀλγερία, στὸ Μαυρίκιο, στὴ Μοζαμβίκη, στὴν Ἐρυθραία, στὸ Κιργιστᾶν, στὴ Μαδαγασκάρη, στὴ Βενεζουέλα, στὴν Οὐκρανία καὶ στὴν Μποτσουάνα.
Ὁ Ἕλληνας καρδιοχειρουργὸς Αὐξέντιος Καλανγκὸς δὲν ἀπέκτησε τυχαῖα τὸν τίτλο τοῦ «γιατροῦ τῶν φτωχῶν παιδιῶν».
Στὰ 23 του ἀπεφοίτησε ἀπὸ τὴν Ἀμερικανικὴν Ἰατρικὴν Σχολὴν τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ στὰ 40 τοῦ ἔγινε τακτικὸς καθηγητὴς στὸ Πανεπιστήμιον τῆς Γενεύης. Ἀργότερα ἦταν ὁ καλλίτερος μαθητὴς τοῦ κορυφαίου καρδιοχειρουργοῦ Μαγκντὶ Γιακούμπ.
Ἱδρυτὴς τοῦ φιλανθρωπικοῦ ἱδρύματος «Καρδιὲς γιὰ ὅλους», ὁ Ἕλληνας γιατρὸς ἀπὸ τὴν Πόλιν μαζὶ μὲ τὴν ὁμάδα του δὲν κάνει τίποτα ἄλλο ἀπὸ τὸ νὰ χειρουργῇ καθημερινὰ δωρεὰν ὅλα τὰ παιδιὰ στὶς φτωχὲς συνοικίες τοῦ κόσμου, μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ ξαναδῇ τὸ χαμόγελο στὰ χείλη τους.
«Μπορεῖ νὰ ἀκουστῇ κοινότυπο, ἀλλὰ εἶναι ἀλήθεια: ἡ μόνη μου ἀνταμοιβὴ εἶναι τὸ χαμόγελο τῶν παιδιῶν ποὺ ἔχω σώσει καὶ ἡ χαρὰ ποὺ νιώθουν οἱ οἰκογένειές τους. Αὐτά μου ἀρκοῦν» λέει περήφανος.
Ζεῖ στὴν Ὑεμένη, ἀλλὰ ὁπουδήποτε στὸ κόσμο κι ἂν τὸν χρειασθοῦν, δηλώνει παρών. Δουλεύει δεκαοχτὼ ὧρες τὴν ἡμέρα, ὅμως ὅπως λέει δὲν κοιτάει ποτὲ τὸ ρολόι του: «Στὴν Ὑεμένη, ποὺ εἶναι ἡ βάση μου, χειρουργῶ κάθε μήνα περίπου σαράντα μὲ πενήντα περιστατικά.
Ὅταν ταξιδεύω γιὰ φιλανθρωπικὸ σκοπό, εἶμαι ἱκανὸς νὰ χειρουργήσω περίπου πενήντα περιστατικὰ μέσα σὲ δέκα ἡμέρες, γιὰ νὰ αὐξήσω τὸν ἀριθμὸ τῶν παιδιῶν ποὺ περιμένουν μῆνες καὶ χρόνια νὰ ὑποβληθοῦν σὲ ἐπέμβασιν.
Ὑπερβαίνω τὶς δυνάμεις μου. Δουλεύω περίπου δεκαοχτὼ ὧρες τὴν ἡμέρα καὶ τὰ Σαββατοκύριακα».
«Πιστεύω στὸν Θεό»
Ὁ πρῶτος ἄνθρωπος ποὺ τοῦ ἔδειξε τὸν δρόμον τῆς φιλανθρωπίας ἦταν -ὅπως ἀποκαλύπτει ὁ ἴδιος- ὁ πατέρας του, κορυφαῖος παθολόγος στὴν Κωνσταντινούπολιν: «Ἀπὸ τὰ παιδικά μου χρόνια θυμᾶμαι ὅτι ὁ πατέρας μου μοῦ ἔλεγε νὰ ἀφουγκράζομαι τὸν πόνο τῶν ἀνθρώπων καὶ εἰδικὰ αὐτῶν ποὺ ζοῦν στὴ φτώχεια».
Τὸν ρωτᾶμε ἄν πιστεύει στὸν Θεόν. Ἂν ἔχει κάποια βάσι αὐτὸ ποὺ λέμε, ὅταν κινδυνεύῃ κάποιος δικός μας ἄνθρωπος: «Ὁ Θεὸς νὰ βάλῃ τὸ χέρι του».
Ἡ ἀπάντησις του εἶναι ἀφοπλιστική: «Πρέπει νὰ ξέρετε πὼς κάθε φορὰ ποὺ χειρουργῶ πάνω ἀπὸ τὸ χειρουργικὸ τραπέζι δὲν κάνω τίποτα ἄλλο ἀπὸ τὸ νὰ ἐπικαλοῦμαι τὸν Θεόν». Καὶ συνεχίζει συγκινημένος: «Ἀμέσως μετά, ὅταν ὅλα πᾶνε καλά, σὲ κάθε εὐκαιρία θαυμάζω τὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ πάνω σὲ μᾶς τοὺς ἀνθρώπους. Ναί, λοιπόν, πιστεύω στὸν Θεό. Ἄλλωστε, ὁ παππούς μου ἦταν ἱερέας».
Ἔρχεται ὅμως κάποια στιγμὴ στὴ ζωή, ὅπως μας λέει ὁ κ. Καλανγκός, ποὺ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι νιώθουν πὼς κάποια πράγματα εἶναι ὑπεράνω τῶν δυνάμεών τους: «Θυμᾶμαι πρὶν ἀπὸ ἐννιὰ χρόνια εἶχα χειρουργήσει ἕνα δύσκολο περιστατικὸ στὴ Μοζαμβίκη.
Ἕνα παιδὶ 3 ἐτῶν μὲ καρδιακὴ ἀνεπάρκεια, τὸ ὁποῖο ὅμως ἀπεβίωσε τρεῖς ἡμέρες μετὰ τὴν ἐπέμβασιν καὶ ἐνῶ νοσηλευόταν στὴν ἐντατικὴ μονάδα. Ὅταν πῆγα νὰ συζητήσω τὶς αἰτίες τοῦ θανάτου μὲ τὴ μητέρα του, ἔμαθα ἔκπληκτος ὅτι αὐτὴ ἡ γυναίκα ἦταν ἔγκυος 7 μηνῶν καὶ μόλις πρὶν ἀπὸ δυὸ μῆνες εἶχε χάσει καὶ τὸν σύζυγό της.
Εἶχε, λοιπόν, πουλήσει τὰ πάντα γιὰ νὰ μπορέσῃ νὰ μεταφέρῃ τὸ ἄρρωστο παιδί της ἀπὸ τὸ χωριὸ στὴν πρωτεύουσα, στὸ ἰατρικό μας κέντρο, ἐνῷ ταυτόχρονα τὴν εἶχαν ἐγκαταλείψει φίλοι καὶ συγγενεῖς. Τὸ κλάμα καὶ ὁ πόνος αὐτῆς τῆς γυναίκας ποὺ δὲν εἶχε χρήματα οὔτε γιὰ νὰ θάψῃ τὸ παιδί της μὲ ἔκαναν νὰ καταλάβω, μὲ τὸν πιὸ σκληρὸ τρόπο, τί σημαίνει ζωή.
Τῆς ἔδωσα ἀμέσως ὅλα μου τὰ χρήματα, ὅλο μου τὸ μισθὸ καὶ ἐζήτησα ἀπὸ τὸν διευθυντὴν τοῦ ἰατρικοῦ κέντρου νὰ τῆς δώσῃ δουλειὰ στὸ μαγειρεῖο τῆς μονάδας, ὅπως καὶ ἔγινε. Σήμερα εἶναι εὐτυχισμένη. Ἐγέννησε τελικὰ δυὸ παιδάκια καὶ συνεχίζει μέχρι σήμερα νὰ δουλεύῃ στὸ ἴδιο κέντρο.
Εἶναι αὐτὲς οἱ συνθῆκες στὶς χῶρες τοῦ Τρίτου Κόσμου πού μοῦ δίνουν τὴν ἐντύπωσιν πὼς ὁρισμένα πράγματα ἐξακολουθοῦν νὰ εἶναι "ὑπεράνω τῶν δυνάμεών μου", ὅμως ποτὲ δὲν λυγίζω.
Βέβαια, γιὰ νὰ ἀλλάξουν οἱ συνθῆκες ζωῆς καὶ τὸ βιοτικὸ ἐπίπεδο σὲ αὐτὲς τὶς χῶρες πρέπει οἱ μεγάλες δυνάμεις νὰ δοῦν διαφορετικὰ τὶς αἰτίες τῆς φτώχειας».
Ἡ εὐτυχία τῆς προσφορᾶς
Παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἔχει βραβευθῆ δεκάδες φορὲς ἀπὸ διεθνεῖς ὀργανισμοὺς καὶ ἱδρύματα, ὅπως ὁ ἴδιος λέει, δὲν ἔχει ἀλλάξει οὔτε στὸ ἐλάχιστο τὶς συνήθειές του καὶ τὸ χαρακτῆρα του: «Σᾶς λέω μετὰ λόγου γνώσεως πὼς ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια ὅσο ἀκριβῶς ἐπροχώρησα σὲ ἐπιστημονικὸ καὶ σὲ φιλανθρωπικὸ ἐπίπεδο, ἄλλο τόσο προσπαθῶ νὰ εἶμαι ταπεινός, καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ μεγαλύτερο ἰδανικὸ στὴ ζωή».
Τί κι ἂν ἔχει θυσιάσει τὸ χρόνο του καὶ τὴν οἰκογενειακή του ζωή; Ἐκεῖνο ποὺ ἔχει σημασία -ὅπως λέει- εἶναι νὰ εἶσαι χρήσιμος γιὰ τὸν διπλανό σου. Αὐτὸ προσπαθεῖ νὰ μεταλαμπαδεύσῃ καὶ στὰ δυὸ παιδιά του - τὶς ἐλάχιστες ὧρες ποὺ εἶναι κοντά τους.
Ὅμως, ὁ Αὐξέντιος Καλανγκὸς δὲν ἔχει μόνο τὸν Κωνσταντῖνον καὶ τὸν Ἀλέξανδρον.
Ἔχει σὰν παιδιὰ του 9.000 φτωχὰ ἀγγελούδια ποὺ δὲν εἶχαν πρόσβασιν στὴ δημόσια καὶ δωρεὰν ὑγεία τῶν χωρῶν ποὺ ζοῦσαν, στὰ ὁποῖα ἐχάρισε ἀφιλοκερδῶς τὸ δικαίωμα νὰ ἀναπνέουν καὶ νὰ μπορῇ ἡ καρδούλα τους νὰ χτυπάῃ κανονικά.
Συνεχιστὲς τοῦ φιλανθρωπικοῦ καὶ τοῦ ἐπιστημονικοῦ ἔργου του εὐτυχῶς -ὅπως λέει- ὑπάρχουν, κι εἶναι ὅλοι.
