Οι Γερμανοί ξανάρχονται

Ποικίλες αντιδράσεις προκάλεσε ανθελληνικό δημοσίευμα γερμανικού περιοδικού, το οποίο μιμήθηκαν και άλλα, ώστε να σχηματιστεί ανθελληνική συγχορδία. Η αντίδραση έφθασε πολύ υψηλά, αφού την εξέφρασαν πρόσωπα όπως ο αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης και ο πρόεδρος της Βουλής. Τα ΜΜΕ βρήκαν πλούσια τροφή και από τα παράθυρα ακούστηκαν, ως συνήθως, αντικρουόμενες απόψεις περί το θέμα. Για μία ακόμη φορά δείξαμε την ακραία επιπολαιότητα στην αντιμετώπιση σοβαρών ζητημάτων και την παντελή έλλειψη διάθεσης να αντιμετωπίσουμε το ζήτημα με νηφαλιότητα και ομόνοια. Η εξήγηση είναι απλή: Αντιμετωπίζουμε κρίση ταυτότητας εντονότερη από την αντίστοιχη οικονομική! Οι Γερμανοί εκπροσωπούν στις ημέρες μας την ισχυρότερη δύναμη των Φράγκων, της οποίας έπονται οι Γάλλοι. Οι Φράγκοι από την εποχή του Καρλομάγνου (9ος αιών μ.Χ.) είχαν επιδοθεί σε εκστρατεία δυσφήμησης και φθοράς της αυτοκρατορίας της Ρωμανίας, προκειμένου να σφετεριστούν αυτοί τον τίτλο της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Είναι αυτοί που οδήγησαν τη Δύση στον σκοτεινό Μεσαίωνα της ανελευθερίας, της θεσμοθετημένης ταξικής διάκρισης και των κληρονομικών τίτλων. Είναι, ακόμη, αυτοί που επέφεραν το σχίσμα, αρχικά, μεταξύ Ανατολικής και Δυτικής Εκκλησίας, το οποίο κατέστη βαθύτατο με την επικράτηση στη Δύση της αιρετικής προσθήκης του filioque. Οι Φράγκοι προχώρησαν σε συμφωνία με τον Πάπα της Ρώμης και από κοινού στη συνέχεια έπληξαν τη Ρωμανία επιτυγχάνοντας τελικά τον κύριο στόχο τους με την άλωση και λεηλασία της Κωνσταντινούπολης (1204). Ο δήθεν φιλελληνισμός, που υποστηρίζουν κάποιοι δικοί μας «φωτισθέντες» στην Εσπερία, ουδέποτε άνθισε κατά την Αναγέννηση. Οι δυτικοί δεν κατενόησαν το πνεύμα των αρχαίων προγόνων μας και όσοι ταξίδεψαν στην Ανατολή έγραψαν με άκρως υποτιμητικό για τους δουλωμένους Έλληνες τρόπο (Ιδέ Κυριάκου Σιμόπουλου: «Ξένοι ταξιδιώτες στην Ελλάδα»). Δεν θέλησαν με κανένα τρόπο να μπουν στη θέση του δούλου, έστω και για μια στιγμή, ώστε να δυνηθούν να του δώσουν κάποιο ελαφρυντικό. Τον περιέγραψαν ως έκφυλισμένο απόγονο λαμπρών προγόνων, βυθισμένο στο σκοτάδι της αμάθειας, υποχείριο των δεισιδαιμονιών του, δειλό και αναξιοπρεπή έναντι του κατακτητού με έκδηλη τη ροπή προς την ψευτιά και την εξαπάτηση. Έλάχιστοι υπήρξαν εκείνοι που τον είδαν με συμπάθεια και διέκριναν κάποιαν αρετή στον πολύπαθο λαό μας. Και όμως ο Μακρυγιάννης γράφει στο βιβλίο του «Οράματα και θάματα» για κάποιον που τυφλώθηκε από το εξ Εσπερίας φως: «Ήβρε την πατρίδα σε πολέμους και ταραχές, όχι όμως γυμνή από αρετή, όχι από φόβο του Θεού, όχι ψευτιές και άλλα τοιαύτα, ότ’ ήταν ο φόβος και η σέβας της θρησκείας. Όπου νύχτωνε ο άνθρωπος εις την ερημιά, την αυγή ξύπναγε και πάγηνε εις την δουλειάν του, χωρίς να τον πειράξει άλλος και να τον διατιμήσει. Αν ήταν αστενής, τον περιποιγιόταν ως τον αυτόν του. Αν ήτανε άρρωστος, τον έβαινε εις το ζώον του και τον πάγαινε εις το σπίτι του ή σ’ αλλονού, όσον να αναλάβει, να πάγει εις την δουλειά του. Αν του χρειαζόταν χρήματα, δανειζόταν, όχι ομόλογον και μάρτυρες, ο Θεός και οι δύο αυτείνοι, και εις την διορίαν του να έβγει αληθινός εις την ώραν του. Αυτά τα έθιμα είχαμεν, αυτόν τον Χριστόν φοβόμαστε και αυτείνη η θρησκεία μας ξαναλευτέρωσε και βήκαμεν εις την κοινωνίαν του Κόσμου, οπού ήμαστε χαμένοι και σβησμένοι από τον κατάλογον όλου του κόσμου τόσες αιώνες»! Φρόντισαν όμως τότε οι «Μεγάλες δυνάμεις» να συμπαραταχθούν με τον «Γκραν σινιόρε», όπως αποκαλεί πάλι ο Μακρυγιάννης τον σουλτάνο. Καταδίκασαν την επανάσταση, καθυστέρησαν την παράδοση πολεμικού υλικού (Γαλλία) και έσπευσαν να μας δανείσουν (Αγγλία), για να μας καταστήσουν υποχείριά τους! Το μισό από το αρχικό ποσό του πρώτου αγγλικού δανείου έφθασε στη δύσμοιρη Ελλάδα και το ξεκοκκάλισαν οι ευνοούμενοι των δανειστών, ενώ στο Μεσολόγγι οι πολιορκημένοι έτρωγαν αρμυρόχορτα! Το Γένος μας ασφαλώς είχε αγριέψει, όπως είχε παρατηρήσει ο φωτιστής του, ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, είχε όμως επιβιώσει και έδειξε κατά τον αγώνα τόσο τις αρετές, όσο και τις κακίες του. Τελικά οι «Μεγάλοι» έλαβαν την απόφαση να μας ελευθερώσουν, για να είμαστε του χεριού τους. Δημιούργησαν φατρίες, που άλλη το ήθελεν αγγλικόν, άλλη ρούσικον και άλλη γαλλικόν, κατά τον Μακρυγιάννη. Μας εξώθησαν στη δολοφονία του λαμπρού πρώτου κυβερνήτη, του Καποδίστρια, και έκτοτε ασκούσαν την επηροή τους, μέσω του κληρονομικού άρχοντα που μας επέβαλαν. Μάλιστα υπό τη δυναστεία Γλύξμπουργκ η χώρα μας κατέστη προτεκτοράτο της Αγγλίας! Ένας μόνο γόνος αυτής, υποχείριο της συζύγου του, άλλαξε πολιτική και συνετέλεσε στη μεγαλύτερη διαχρονικώς συμφορά του ελληνισμού (Μικρασιατική καταστροφή). Με την πάροδο του χρόνου ο δανεισμός γιγαντωνόταν και μας έπνιγε, ώσπου εκεί στα τέλη του 19ου αιώνα ο τότε πρωθυπουργός Τρικούπης ανήγγειλε το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν». Το ίδιο επανελήφθη και επί Βενιζέλου το 1932. Δεν είχαμε πτωχεύσει όμως μόνο οικονομικά. Η άρχουσα τάξη είχε εκποιήσει στην Εσπερία την πλούσια πατρογονική μας κληρονομιά, την οποία υποκατέστησε σταδιακά με φερτά από εκεί ήθη, παρά την αντίσταση του λαού μας ως τα τέλη της δεκαετίας του 1950. Ως εξάρτημα της φαύλης Δύσης η μικρή και φτωχή μας χώρα σύρθηκε σε δύο καταστροφικότατους πολέμους για τα οικονομικά συμφέροντα των ισχυρών και εξωθήθηκε σε μια μεγαλοϊδεατική εκστρατεία, για να στηρίξει την εδραίωση της παρουσίας των «Μεγάλων» της Δύσης στις πετρελαιοπαργωγούς χώρες της Μέσης Ανατολής. Μας ρήμαξαν οι ξένοι, μας έβαλαν να αλληλοσκοτωθούμε δύο φορές (1916-17 και 1946-49), μας έκαναν να βιώνουμε κατά καιρούς την προσφυγιά και να δανειζόμαστε, ώστε να σφίγγει ο κλοιός των «προστατών» μας γύρω μας και να μεταναστεύουμε για ένα κομμάτι ψωμί! Και όλα αυτά τα επέτυχαν χάρη στους έξωθεν εντολοδόχους που άσκησαν κατά καιρούς την εξουσία στη δύσμοιρη χώρα μας. Όλοι αυτοί άμοιροι της παράδοσης του λαού μας γνώριζαν πολύ καλά ποιοι και πώς νέμουν την εξουσία κατά χώρα και σπούδασαν να πείσουν τον λαό μας ότι «ανήκομεν εις την Δύσιν», την διαχρονικά εχθρική προς τον ελληνισμό! Ο Κ. Καραμανλής τιμήθηκε με το βραβείο Καρλομάγνου (αναφέραμε στην αρχή του άρθρου τον Φράγκο ηγεμόνα), γιατί μας οδήγησε στην ΕΟΚ. Ο διάδοχος του, του οίκου Παπανδρέου, δανείστηκε αφειδώς για να ζήσει, επί τέλους και ο ελληνικός λαός το δικό του όνειρο. Και οι «προστάτες» μας παρακολουθούσαν τα συμβαίνοντα έχοντας σαφή την επίγνωση των εξελίξεων. Δεν είναι συνετό να δεχθούμε ότι τους παραπλανήσαμε με τη “μεθοδευμένη λογιστική” μας. Οι οικονομολόγοι τους είναι “αετοί” στις οικονομικές “αλχημείες” και εμείς μαθητούδια μπροστά τους. Αλλά και οι δικοί μας γνώριζαν ότι, όταν καταναλώνεις χωρίς να παράγεις, οδηγείσαι με μαθηματική ακρίβεια στην επιτήρηση. Συνεπώς ότι έγινε, έγινε με τη συμπαιγνία Φράγκων και εκφραγκευμένων δικών μας στα πλαίσια του παιγνίου του μεγάλου κεφαλαίου. Οι λαοί της δυτικής Ευρώπης έχουν κάθε λόγο, ως απληροφόρητοι, να κατηγορούν τους κακούς Έλληνες. Δεν γνωρίζουν ότι το παιχνίδι στήθηκε για να μετακυλιστεί το χρήμα τους όχι προς τον ελληνικό λαό, αλλά προς τους ισχυρούς του κεφαλαίου, τραπεζίτες, εργολάβους και άλλους εκεί και εδώ με επιβράβευση των πολιτικών μας για την εκδούλευση (π.χ. υπόθεση Siemens). Εκείνο που δεν θα κατανοήσουν είναι το ότι μπορεί ο ελληνικός λαός να είναι υπόλογος για την εκλογή των κυβερνήσεών του, δεν έχει όμως τη διάθεση υποταγής στις αποφάσεις αυτών. Σε αντίθεση με τους λαούς της Δύσης που αποδέχονται τις όποιες αποφάσεις των κυβερνώντων (υπάρχουν και οι εξαιρέσεις), εμείς έχουμε μέσα μας ακόμη δυνάμεις αντίστασης. Οι Γερμανοί κατηγορούμενοι για εγκλήματα κατά τη διάρκεια του Β΄ παγκοσμίου πολέμου δήλωναν ότι εκτελούσαν διαταγές. Εμείς δεν θα χρησιμοποιούσαμε πότε τη σαθρότατη αυτή δικαιολογία. Οι λαοί της Δύσης δέχθηκαν παθητικά τις άθλιες επεμβάσεις του ΝΑΤΟ στη Σερβία, στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Ο ελληνικός λαός αντέδρασε με σπάνια ομοψυχία στα εγκλήματα των ισχυρών, καθώς και στο σχέδιο Ανάν. Ίσως να χαρακτηριστεί από κάποιον σχιζοφρενική αυτή η διάσταση απόψεων μεταξύ κυβερνώντων και λαού. Όμως ερμηνεύεται αυτή κατά τρόπο απλό. Παρά το ότι οι κατά καιρούς κυβερνώντες επιχειρούν τον εκδυτικισμό μας δεν το κατάφεραν ακόμη προς θλίψη των “προστατών” μας. Ίσως μάλιστα αυτή η αντιμετώπισή μας εκ μέρους των αφεντικών να ενδυναμώσει το πεσμένο, λόγω του διαχεομένου κοσμοπολίτικου διεθνισμού, εθνικό φρόνημα. Ίσως να φθάσουμε κάποτε να βροντοφωνάξουμε: Δεν ανήκουμε στη Δύση και δεν έχουμε ευθύνη για τα τόσα εγκλήματα της σε βάρος της ανθρωπότητας. “ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ”