Οι λύσεις που θα μας επιβάλουν οι κηδεμόνες είναι οι χειρότερες δυνατές για το μέλλον και την αξιοπρέπεια του ελληνικού λαού

Νίκος Ντάσιος


Οι δραματικές εξελίξεις στην οικονομία και η πιθανή υπαγωγή της χώρας στο ΔΝΤ, το οποίο ήδη ελέγχει την οικονομία μας μαζί με την Κομισιόν και την ΕΚΤ, αποτελεί τη χείριστη εξέλιξη με προοπτική την ολοκλήρωση των νεοφιλελεύθερων επιλογών και την οριστική διάλυση των μεσαίων στρωμάτων από το ίδιο κόμμα που το ’80 τα έφερε στην εξουσία.

Ταυτόχρονα η εξέλιξη αυτή θα σημάνει την πλήρη ευθυγράμμιση στις γεωπολιτικές προτεραιότητες των Αγγλοσαξόνων, ήτοι: Εδραίωση του νεο-οθωμανισμού στη Mέση Ανατολή-Μεσόγειο, με μετατροπή της Κύπρου σε προτεκτοράτο, συνδιαχείριση στο Αιγαίο, αυτονομία της Θράκης, επιβολή του ονόματος Μακεδονία στα Σκόπια και Μεγάλη Αλβανία.
«Πουλήσαμε την ψυχή μας στον διάβολο», ήταν το σύνθημα που φώναζαν οι Λεττονοί διαδηλωτές τα Χριστούγεννα, όταν η υπαγωγή της χώρας στο ΔΝΤ οδήγησε σε περικοπές μισθών κάτω από 300 € κατά 60%, ενώ το ΑΕΠ της χώρας μειώθηκε κατά 18% και η ανεργία ξεπέρασε το 22%. Ήταν δε τόση η οργή του κόσμου, που στις δημοσκοπήσεις κανένα κόμμα δεν ξεπερνούσε το 5% για να μπει στη Βουλή. Σύμφωνα δε με τον οικονομολόγο Μαρκ Γουάισμπροτ, επικεφαλής του Κέντρου Οικονομικής και Πολιτικής Έρευνας στην Ουάσιγκτον, το ΔΝΤ έχει δύο μέτρα και δύο σταθμά, αφού ενισχύει τις δημοσιονομικές δαπάνες στα πλούσια κράτη, ενώ περικόπτει δραστικά αυτές στα μεσαία και φτωχά. Οι κλασικές συνταγές δεν είναι άλλες από την επιβολή διδάκτρων στην εκπαίδευση, τη μείωση των επιδοτήσεων για τα βασικά καταναλωτικά αγαθά, την πλήρη ιδιωτικοποίηση της υγείας, την αύξηση της τιμής των καυσίμων και του κόστους των συγκοινωνιών, εν ολίγοις την ολική αποδιάρθρωση του κοινωνικού κράτους.
Είναι οι ίδιες συνταγές που οδήγησαν σε μεγάλες εξεγέρσεις σε πολλές χώρες του Τρίτου Κόσμου, όπως η Ινδονησία, η Υεμένη, η Ζιμπάμπουε, η Αργεντινή, η Παραγουάη, η Ουρουγουάη, το Περού, όπου ο δικτάτορας Φουτζιμόρι μέσα σε μια νύχτα αύξησε 31 φορές την τιμή των καυσίμων και 12 φορές την τιμή του ψωμιού, ενώ έριξε τον κατώτατο μισθό κατά 90%. Αποτελεί άλλωστε συνήθη πρακτική του οργανισμού να υποστηρίζει στρατιωτικές δικτατορίες επιβαλλόμενες από τις ΗΠΑ, που έχουν τη μεγαλύτερη ισχύ στο εσωτερικό του, όπως: τη χούντα του Βιντέλα στην Αργεντινή, τον δικτάτορα Πινοτσέτ στη Χιλή, τον Σουχάρτο στην Ινδονησία, τον Ντιβαλιέ στην Αϊτή, τον Μάρκος στις Φιλιππίνες, αλλά και τον Τσαουσέσκου στη Ρουμανία. Είναι δε γνωστό ότι τα μεγαλύτερα αποθέματα χρυσού που έχει στα θησαυροφυλάκιο του το Ταμείο αποκτήθηκαν από λεηλασία της Νοτίου Αφρικής την περίοδο του απαρτχάιντ.
Ο Μαρκ Γουάισμπροτ συντόνισε μια μελέτη το 2009 για 41 χώρες που υπήχθησαν στο ΔΝΤ. Η μελέτη κατέληξε στο συμπέρασμα πως τα σκληρά μέτρα που ελήφθησαν οδήγησαν στην περαιτέρω καταστροφή των οικονομιών των χωρών αυτών και στη μεγαλύτερή τους εξάρτηση από το Ταμείο. Σε αντίστοιχο συμπέρασμα καταλήγει και η μελέτη του Γιόντζα Οζντεμίρ του Τεχνικού Παν/μίου της Μέσης Ανατολής στην Άγκυρα, η οποία ασχολείται με την περίπτωση της Αργεντινής και τη δυνατότητα της χώρας να ανακάμψει ακολουθώντας εντελώς αντίθετες συνταγές από αυτές που επέβαλε το ΔΝΤ.
Μετά τις εκτεταμένες λαϊκές εξεγέρσεις στην Αργεντινή λόγω των μέτρων που οδήγησαν στην πλήρη κατάρρευση του νομίσματος της χώρας, η νέα κυβέρνηση ανέστρεψε τις προτεραιότητες του ΔΝΤ, δίνοντας έμφαση στην αναδιάταξη της εγχώριας παραγωγής, περιορίζοντας στο ελάχιστο τις ξένες επενδύσεις. Ταυτόχρονα οι τοπικές αρχές εξέδωσαν «τοπικά ομόλογα», τα οποία χρησιμοποιήθηκαν ως νόμισμα. Οι επαρχίες πλήρωσαν τους υπαλλήλους με αποδείξεις που ονομάστηκαν «ομόλογα για την παραγραφή του χρέους» και που ισούνταν με το εθνικό νόμισμα της χώρας το πέσο. Τα ομόλογα αυτά μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν από τους εργαζόμενους για την αγορά τοπικών προϊόντων. Το μέτρο αυτό έχει μια βασική προϋπόθεση: την κρατικοποίηση της Κεντρικής Τράπεζας της χώρας, η οποία δύναται να καταγράψει τις δαπάνες των ομολόγων αυτών στα λογιστικά της βιβλία. Με τον ίδιο τρόπο, δηλαδή, που οι ιδιωτικές τράπεζες εγγράφουν στο ενεργητικό τους τις καταθέσεις των αποταμιευτών τους και μπορούν να τις χρησιμοποιούν ως δανειστικό κεφάλαιο χωρίς να μπαίνουν στη διαδικασία να δανείζονται επιπλέον χρήματα. Να σημειωθεί εδώ ότι στο πλαίσιο της Ε.Ε. απαγορεύεται ο δανεισμός των χωρών από τις εθνικές τους τράπεζες, οι οποίες για την εξυπηρέτηση του χρέους τους θα πρέπει να προστρέξουν στον δανεισμό από ξένες τράπεζες με κερδοσκοπικούς όρους!
Στην Αργεντινή η εγγραφή πιστώσεων σε κρατική τράπεζα συνοδεύτηκε από τη χρηματοδότηση άμεσων δημοσίων επενδύσεων χωρίς έκρηξη του πληθωρισμού, αφού η κατανάλωση (ζήτηση) επιχειρήθηκε να μην υπερβαίνει την προσφορά του χρήματος, μέσω αναμόρφωσης του φορολογικού συστήματος.
Η ανάπτυξη περιοχών και χωρών από το δημόσιο εθνικό τραπεζικό σύστημα είναι συνήθης στην ιστορία. Έτσι π.χ. η Κεντρική Τράπεζα της Αυστραλίας κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο χρηματοδότησε τη συμμετοχή της χώρας στον πόλεμο με επιτόκιο μόλις 1%, ενώ μετά τη λήξη του χρηματοδότησε τον κατασκευαστικό τομέα και τις υποδομές της χώρας δίνοντας κεφάλαια στις τοπικές αυτοδιοικήσεις. Τα έσοδα της τράπεζας αποδόθηκαν σταδιακά στην κυβέρνηση της χώρας.
Αντίστοιχο είναι το παράδειγμα και της Νέας Ζηλανδίας, η οποία χρηματοδότησε με εθνικά κεφάλαια την εγχώρια ανάπτυξή της μετά την επικράτηση των Εργατικών το ’30, την ίδια περίοδο που ο υπόλοιπος κόσμος οδηγούνταν στην έλλειψη τροφής και στην πείνα.
Η κρίση της παγκοσμιοποίησης αποτελεί μια ευκαιρία αναδιάταξης της εθνικής οικονομίας, κάτι που δεν μπορεί να γίνει όσο το μεγαλύτερο μέρος των εσόδων της χώρας οδηγείται στα ταμεία των ξένων κερδοσκόπων, και θα απολεσθεί πλήρως με την υπαγωγή της χώρας στο ΔΝΤ. Η μετάβαση σε μια πιο εθνικοποιημένη οικονομία θα προϋπέθετε ισχυρή πολιτική βούληση για ρήξεις με την εγχώρια οικονομική ελίτ και τα γεωπολιτικά συμφέροντα που εξυφαίνουν την εξάρτηση. Θα προϋπέθετε μέτρα όπως: Επιβολή ελέγχων στη διακίνηση ξένων κεφαλαίων, όπως κάνει η Βραζιλία και η Ταϊβάν, επιβολή φόρου Τόμπιν και αύξηση των δασμολογικών ελέγχων των εισαγομένων κατά παρέκκλιση των αρχών του ΠΟΕ, δανεισμό για το μεταβατικό διάστημα από κινεζικές ή ρωσικές τράπεζες με πολύ συμφερότερους όρους.
Σχετικά τέλος με την αδυναμία καταβολής των ήδη υπαρχόντων χρεών της χώρας μας, οι δανειστές-τράπεζες θα μπορούσαν να εγγράψουν τα μη καταβαλλόμενα χρέη στο παθητικό τους και να αποπληρωθούν σταδιακά με ομόλογα, ή με τον πλούτο που θα παραχθεί από την αναδιάταξη της εθνικής οικονομίας σε μεταγενέστερο στάδιο.
Δυστύχημα σήμερα αποτελεί η έλλειψη κοινωνικού υποκειμένου και η ύπαρξη πολιτικού προσωπικού πολύ κατώτερου των περιστάσεων για να αποφύγουμε τα χειρότερα, που απ’ ό,τι φαίνεται τα έχουμε μπροστά μας

ΑΡΔΗΝ.ΤΕΥΧΟΣ 61-2010