Απελευθερώθηκε ο Θ. Λερούνης που είχε "απαχθεί" και κρατούνταν επί 7 μήνες. Αναμένεται στην Αθήνα τις επόμενες 2 ημέρες, ο άνθρωπος που έκανε "έργο ζωής" την επιβίωση και βελτίωση των όρων ζωήςς της φυλής τυων Καλάς η οποία προέρχεται από Έλληνες του Μ. Αλεξάνδρου κατά την εκστρατεία του. Όλο αυτό τον καιρό που ο Θ. Λερούνης είχε απαχθεί τα Ελληνικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης δεν ασχολήθηκαν καν με το γεγονός αυτό (μόνο μια εμημερίδα εγραψε εκτενές άρθρο και μερικές το ανέφεραν σαν μια είδηση που δεν αφορά κανέναν, στις τηλεοπτικές ειδήσεις μόνο από δυο-τρεις σταθμούς αναφέρθηκε, εντελώς περιληπτικά). Εάν όμως ο Θ. Λερούνης ήταν οποιοσδήποτε Ευρωπαίος-Αμερικανός τα ΜΜΕ θα διερύγνυαν τα ιμάτιά τους και θα ήταν ακόμα στην καθημερινότα των δελτίων ειδήσεων. Είναι Έλληνας όμως και επιτελούσε εθνικό-ανθρωπιστικό έργο από πολλές μεριές. Καλώ όλους μας να τιμήσουμε τον Έλληνα Θανάση Λερούνη και να τον βοηθήσουμε στο έργο του με όποιο τρόπο μπορούμε. Για όσους δεν γνωρίζουν το θέμα παραθέτω ενδεικτικά (τυχαίες) δημοσιεύσεις της είδησης της απαγωγής και σχόλια που δημοσιεύτηκαν στο διαδίκτυο. Ωραίοι Έλληνες: Αθανάσιος Λερούνης: Ο δάσκαλος των Kalash Διαδηλώσεις για τον «Άγιο» των Καλάς «Φέρτε πίσω τον Ατανάσι μας...»
Ο Θανάσης Λερούνης, «εθνικός ευεργέτης» της φυλής των θρυλούμενων ως απογόνων των Μακεδόνων, αγνοείται από τις 8 Σεπτεμβρίου 2009.
«Δεν έχουμε μάθει κάτι νεώτερο για την τύχη του Θανάση, οι έρευνες συνεχίζονται. Για την ώρα, ουδείς μπορεί να μιλήσει με σιγουριά ούτε και για τα κίνητρα των δραστών της απαγωγής του, στο Πακιστάν. Είναι ένα ακραίο γεγονός, που έχει συγκλονίσει, πέρα από εμάς τους φίλους και συγγενείς του, και την τοπική φυλή των Καλάς. Τον αγαπούν γιατί τους έχει βοηθήσει. Μέχρι και διαδηλώσεις οργανώνουν και ζητούν να αφεθεί ελεύθερος...».
Στο σκοτάδι- για την ακρίβεια κάπου στις απόκρημνες κοιλάδες των πανύψηλων οροσειρών του Πακιστάν πιθανότατα- εξακολουθεί να βρίσκεται η έρευνα για την ανεύρεση του 53χρονου Έλληνα εκπαιδευτικού, Θανάση Λερούνη. Ο «εθνικός ευεργέτης» της τοπικής φυλής των Καλάς και πρόεδρος της μη κυβερνητικής οργάνωσης Έλληνες Εθελοντές (της παρέας φίλων που έχει αναλάβει, χρόνια τώρα, τη φροντίδα τους) παραμένει αγνοούμενος από τις 8 Σεπτεμβρίου, όταν απήχθη από ένοπλους μασκοφόρους, στην κοιλάδα Μπουμπουρέτ, στα βορειοδυτικά της χώρας, στα σύνορα με το Αφγανιστάν. «Η ελπίδα πεθαίνει, λένε, τελευταία. Εμείς θέλουμε να πιστεύουμε πως ο Θανάσης θα έρθει πάλι πίσω...», λέει στα «ΝΕΑ» η κ. Πίτσα Δρογκάρη, μέλος της οργάνωσης, που έχει αναλάβει την καθημερινή επικοινωνία με τις αρμόδιες διπλωματικές αρχές.
Με συνολικά δεκαοκτώ ταξίδια από το 1997 στις κοιλάδες των Καλάς, η Ελληνίδα εθελόντρια ξέρει καλά τον Αχαιό καθηγητή- η λεκτρονικό, που πηγαινοερχόταν συστηματικά τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, για να στηρίξει εμπράκτως τους θρυλούμενους ως απογόνους των στρατιωτών του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Μίλησε μαζί του τελευταία φορά μόλις μία βδομάδα πριν από την απαγωγή του. «Τον περισσότερο καιρό είναι μόνος του εκεί, υπό πολύ δύσκολες συνθήκες. Είναι ένας άνθρωπος που έχει αφιερώσει τη ζωή του σ΄ αυτό που έχει ταχθεί να κάνει! Με πίστη στο αξίωμα “προσφορά χωρίς αντάλλαγμα” έκανε κυριολεκτικά σκοπό της ζωής του να βοηθήσει αυτή τη φυλή, ώστε τα μέλη της να μην πεθαίνουν από τις αρρώστιες, να έχουν καθαρό νερό και καλύτερες από κάθε άποψη συνθήκες διαβίωσης. Από την πρώτη στιγμή, όταν πρωτοβρέθηκε εκεί, το 1994, σε τουριστικό ταξίδι, τον συγκίνησαν, έλεγε, τα πρόσχαρα, ομιλητικά, με μεσογειακά χαρακτηριστικά παιδικά πρόσωπα που αντίκρυσε, άνθρωποι που είναι ακόμα δεμένοι τόσο άρρηκτα με την παράδοσή τους...», αναφέρει.
Το πρώτο σχολείο
Έπειτα από πολύ κόπο, το 1995 ο Θανάσης Λερούνης πήρε ειδική άδεια για να χτίσει το πρώτο νέο σχολείο για τους μικρούς Καλάς. «Πολύ απλά, είπε ότι “εγώ έχω όραμα για τους ανθρώπους αυτούς!”. Με το που έφτασε, είδε μόνο έναν δάσκαλο με δέκα παιδάκια, σ΄ ένα μικρό σχολείο- παράγκα. “Γιατί δεν έρχονται περισσότεροι μαθητές;” τον ρώτησε κι αυτός του απάντησε πως “οι γονείς τους προτιμούν να τα στέλνουν σε δουλειές. Τα σχολεία είναι και μουσουλμανικά...”. “Τι θέλετε να πω στους Έλληνες τώρα που θα γυρίσω πίσω, ώστε να σας βοηθήσουν;” επέμεινε. Και ο Πακιστανός δάσκαλος δεν ζήτησε χρήματα, παρά μόνο ένα σχολείο...» αφηγείται.
Ο απαχθείς εθελοντής ζήτησε βοήθεια από τον κλάδο του, την ΟΛΜΕ και τη ΔΟΕ. Αρχικά τύπωνε κάρτες και ημερολόγια, έδειχνε φωτογραφίες και σλάιντ, πήγαινε στα σχολεία για ομιλίες με θέμα αυτή τη φυλή. «Αρκετά παιδιά τού έδιναν χρήματα από το χαρτζιλίκι τους, εκπαιδευτικοί μέρος του μισθού τους. Με αυτά τα λεφτά που μάζεψε χτίστηκε το πρώτο καινούριο καλασικό σχολείο. Κάθε καλοκαίρι για δυο βδομάδες ο Θανάσης έπαιρνε μαζί του 20-25 συναδέλφους του. Μετά την ξενάγησή τους, βοηθούσαν όλοι μαζί στο γιαπί, να φτιάξουν το σχολείο. Σήμερα πια έχουμε χτίσει συνολικά τρία, αναπαλαιώσαμε άλλα πέντε, τους βάλαμε και τουαλέτες και βρύσες...», λέει η κ. Δρογκάρη.
ΕΙΣΒΟΛΗ ΕΝΟΠΛΩΝ
Ο πρόεδρος των Ελλήνων Εθελοντών που στηρίζουν τους Καλάς απήχθη από ένοπλους μασκοφόρους στην κοιλάδα Μπουμπουρέτ
«Σαν σενάριο για ταινία του Χόλιγουντ...»
ΤΟ ΠΗΡΕ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΑ το θέμα, κατάφερε να αναζωογονήσει όλη την απομονωμένη κοιλάδα, τους οικισμούς στα χωριά των Καλάς, υποστηρίζει για τον φίλο του και ο ορθοπεδικός κ. Βασίλης Τσεμάνης, που τον επισκέφθηκε μαζί με άλλους Έλληνες το 1998. «Είναι μια αγία μορφή για αυτούς! Γι΄ αυτό και οι ντόπιοι τον αγαπούν στο έπακρο, οι τοπικοί άρχοντες, ακόμα και οι αρχές της χώρας, τον σέβονται, τον εξυπηρετούν, τον ακούν. Αναγνωρίζουν ότι παλεύει να μη χαθεί η κουλτούρα τους, πως τον νοιάζει να την αξιοποιήσει προς όφελός τους. Ο Θανάσης είχε διαπιστώσει ότι πολλά από τα έθιμα της φυλής αυτής έχουν σύνδεση και με την αρχαία Ελλάδα, είδε για παράδειγμα δημογεροντία κι ανθεστήρια. Στάθηκε και μπροστά σε αγάλματα που του θύμιζαν Ελλάδα. Με μια λέξη, διαπίστωσε ότι οι άνθρωποι αυτοί, που δεν είναι μουσουλμάνοι, είναι μια ξεχωριστή φυλή...», αναφέρει και συμπληρώνει.
«Πριν από δέκα χρόνια, υιοθέτησε κι ένα από τα παιδάκια των Καλάς, ένα 12χρονο, που το σπούδασε εδώ, στη Σιβιτανίδειο Σχολή. Φρόντισε, επίσης, να φτάσουν ώς εκεί Έλληνες γιατροί και νοσηλευτές, για δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, να έρθουν και εδώ στην Ελλάδα ασθενείς για να χειρουργηθούν. Τον ονόμαζαν “Ατανάσι”, μας έλεγε και δικά τους λόγια όποτε τον βλέπαμε. Είναι αγωνιστής, στην προσπάθειά του να τους μάθει περισσότερα για τον ελληνικό πολιτισμό.
Έγινε έτσι κατά κάποιον τρόπο “μοναχός εναλλακτικού τύπου”...», σημειώνει η κ. Κατερίνα Λερούνη, που αγωνιά για τον απαχθέντα ξάδερφό της. Μεγάλωσε μαζί του στο Λαγοβούνι Καλαβρύτων.
«Μας παρακίνησε όλους»
«Προσπαθούσε να μας πείσει ότι αξίζει τον κόπο να βοηθήσουμε κι εμείς οικονομικά τους Καλάς. Όντως, από το 1995, μαζέψαμε, η εκπαιδευτική κοινότητα, δήμοι κι άλλοι ελληνικοί φορείς, κάποια χρήματα. Από τότε συνήθιζε να φεύγει κάθε χρόνο με άδεια, γύρω στον Μάιο, για ένα τετράμηνο. Δεν σταμάτησε ποτέ να πηγαίνει εκεί, και τώρα έλειπε για δέκα μήνες, με ειδική υπηρεσιακή άδεια. Θυμάμαι ακόμα που το 1997 έφερε εδώ δώδεκα παιδάκια της φυλής αυτής, τα ξενάγησαν στους αρχαιολογικούς χώρους. Μακάρι να ακούσουμε σύντομα κάποια καλά νέα για αυτόν. Όλη αυτή η προσφορά του αξίζει!», λέει και ο κ. Γιώργος Μουστάκας, παλιός συμφοιτητής του Θανάση Λερούνη, διευθυντής του σήμερα στο σχολείο όπου οργανικά ανήκει ακόμα, στα ΣΕΚ (Σχολικά Εργαστηριακά Κέντρα) Αγίων Αναργύρων Αττικής, τον τόπο διαμονής στην Ελλάδα του άτυχου εκπαιδευτικού...
Το θρίλερ της απαγωγής
Ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΛΕΡΟΥΝΗΣ απήχθη τα ξημερώματα της περασμένης Τρίτης από το χωριό Μπρουν, στο Βορειοδυτικό Πακιστάν. Ομάδα πολυάριθμων ένοπλων μασκοφόρων εισέβαλε στο- δημιούργημά του- Πολιτιστικό Κέντρο των Καλάς, το «Καλάς- Ντουρ», όπου διέμενε, αφού εξουδετέρωσαν με ξυλοδαρμό τούς δύο αστυνομικούςο ένας κατέληξε από ανακοπή και τον άλλο τον οδήγησαν προς άγνωστη κατεύθυνση. Τοπικά δημοσιεύματα αναφέρουν ότι οι δράστες διέσχισαν τα βουνά του Ινδοκαυκάσου και πέρασαν στην κοντινή κοιλάδα του Νουριστάν, επαρχία του Αφγανιστάν.
Αμέσως ενημερώθηκε η ελληνική πρεσβεία στο Ισλαμαμπάντ και μέσω αυτής κινητοποιήθηκαν οι αρμόδιες αρχές του Πακιστάν, το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών και η πακιστανική πρεσβεία στην Αθήνα.
«Φέρτε πίσω τον Ατανάσι μας...»
Και από τις τρεις κοιλάδες της περιοχής, Καλάς και μουσουλμάνοι ξεσηκώθηκαν και διαδήλωσαν στην πόλη Τσιτράλ, όπου με πανό ζητούσαν την απελευθέρωση του Έλληνα ευεργέτη τους, με σύνθημα «Φέρτε πίσω τον Ατανάσι μας...». «Μίλησα προσωπικά με την κ. Μπακογιάννη, τη ρώτησα εάν ο εξάδελφός μου είναι ζωντανός. “Οι ενδείξεις που έχουμε μας δείχνουν κάτι τέτοιο. Ειδοποιήσαμε άμεσα και το ΝΑΤΟ και, μέσω δορυφόρων, οι απαγωγείς παρακολουθούνται. Γίνονται προσπάθειες να μην περάσουν με τον Θανάση στο Αφγανιστάν” μου απάντησε και υποσχέθηκε να κάνει ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατόν...» λέει στα «ΝΕΑ» η κ. Κατερίνα Λερούνη, εξαδέλφη του 53χρονου απαχθέντος.
Η κοιλάδα του Καλάς, όπου εδώ και τώρα χρόνια ζει ο Αθανάσιος Λερούνης, δεν είναι μια περιοχή την οποία διάλεξε τυχαία για να εγκαττασταθεί και να ζήσει. Πριν από πάνω από 2.000 χρόνια είχε περάσει από εκεί ο Μακεδόνας στρατηλάτης και σύμφωνα με την παράδοση, έριξε εκεί τη «σπορά» μιας φυλής που ζει μέχρι σήμερα.
Το μουσείο που δημιούργησε ο Ελληνας εθελοντής λειτουργεί επίσης όχι μόνο ως σχολείο, αλλά και ως χώρος παροχής ιατρικών υπηρεσιών και διοργάνωσης συνεδρίων. Χτίστηκε με τη βοήθεια κονδυλίων από την Ελλάδα, σε μια προσπάθεια να διασωθεί η φυλή των Καλάς, των θεωρούμενων ως απογόνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Είναι ό,τι έχει απομείνει από τον πληθυσμό του Καφιριστάν, της επονομαζόμενης και «γης των άπιστων». Σήμερα, υπάρχουν περίπου 4.000 Καλάς στις τρεις κοιλάδες της περιοχής, που μοιάζει με επίγειο παράδεισο. Οι Καλάς είναι πολύ πιο φιλελεύθεροι. Πίνουν κρασί, διοργανώνουν χορούς και πιστεύουν σε διάφορους θεούς. Οι γυναίκες φορούν μαντίλες και όχι μπούργκες, ενώ έχουν δικαίωμα να επιλέξουν τον άντρα που θα παντρευτούν.
Ηρωες τους χαρακτήρισε σε παλιότερη συνέντευξή του ο Αθανάσιος Λερούνης, επειδή κατάφεραν να συνεχίσουν να ζουν όπως οι πρόγονοί τους. Γι’ αυτό, όπως έλεγε τότε, αποφάσισε να πάει να ζήσει εκεί, για να βοηθήσει να διατηρήσουν τις παραδόσεις τους. Κάποιοι Καλάς ωστόσο, αν και αντιλαμβάνονται τις προθέσεις της Ελλάδας, διαφωνούν με τον τρόπο που αυτές εφαρμόζονται. Και αυτό επειδή τα χρήματα της ελληνικής βοήθειας κάνουν τους Καλάς να βασίζονται σε αυτήν και να μην προσπαθούν να κάνουν μόνοι τους πράγματα. Ο Λερούνης είχε πει ότι τα αντιλαμβάνεται όλα αυτά και πως η καλύτερη λύση για τους Καλάς θα ήταν «να τους βάλουν σε γυάλα», για να καταλήξει χαμογελώντας πως αυτό όμως δεν γίνεται πρακτικάΗ κοιλάδα του Καλάς, όπου εδώ και τώρα χρόνια ζει ο Αθανάσιος Λερούνης, δεν είναι μια περιοχή την οποία διάλεξε τυχαία για να εγκαττασταθεί και να ζήσει. Πριν από πάνω από 2.000 χρόνια είχε περάσει από εκεί ο Μακεδόνας στρατηλάτης και σύμφωνα με την παράδοση, έριξε εκεί τη «σπορά» μιας φυλής που ζει μέχρι σήμερα.
Το μουσείο που δημιούργησε ο Ελληνας εθελοντής λειτουργεί επίσης όχι μόνο ως σχολείο, αλλά και ως χώρος παροχής ιατρικών υπηρεσιών και διοργάνωσης συνεδρίων. Χτίστηκε με τη βοήθεια κονδυλίων από την Ελλάδα, σε μια προσπάθεια να διασωθεί η φυλή των Καλάς, των θεωρούμενων ως απογόνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Είναι ό,τι έχει απομείνει από τον πληθυσμό του Καφιριστάν, της επονομαζόμενης και «γης των άπιστων». Σήμερα, υπάρχουν περίπου 4.000 Καλάς στις τρεις κοιλάδες της περιοχής, που μοιάζει με επίγειο παράδεισο. Οι Καλάς είναι πολύ πιο φιλελεύθεροι. Πίνουν κρασί, διοργανώνουν χορούς και πιστεύουν σε διάφορους θεούς. Οι γυναίκες φορούν μαντίλες και όχι μπούργκες, ενώ έχουν δικαίωμα να επιλέξουν τον άντρα που θα παντρευτούν.
Ηρωες τους χαρακτήρισε σε παλιότερη συνέντευξή του ο Αθανάσιος Λερούνης, επειδή κατάφεραν να συνεχίσουν να ζουν όπως οι πρόγονοί τους. Γι’ αυτό, όπως έλεγε τότε, αποφάσισε να πάει να ζήσει εκεί, για να βοηθήσει να διατηρήσουν τις παραδόσεις τους. Κάποιοι Καλάς ωστόσο, αν και αντιλαμβάνονται τις προθέσεις της Ελλάδας, διαφωνούν με τον τρόπο που αυτές εφαρμόζονται. Και αυτό επειδή τα χρήματα της ελληνικής βοήθειας κάνουν τους Καλάς να βασίζονται σε αυτήν και να μην προσπαθούν να κάνουν μόνοι τους πράγματα. Ο Λερούνης είχε πει ότι τα αντιλαμβάνεται όλα αυτά και πως η καλύτερη λύση για τους Καλάς θα ήταν «να τους βάλουν σε γυάλα», για να καταλήξει χαμογελώντας πως αυτό όμως δεν γίνεται πρακτικά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου